Gå til hovedinnhold

Tine-debatt fekk masse mediedekning, men bønder sjølv møtere Tine-debatt med drittkasting. Landbruket må tåle å bli sett i saumane.

Det er med forundring eg har fulgt debattar på diverse origo-forum. Ein del bønder har levert den eine sure glosa etter den andre. Grov sjikane og personangrep er desse webdebatterande bøndene gode på. Dei tolererer ikkje at andre enn bønder har meiningar om landbruk, og dei angrip og høvlar i veg i ordelag som egentlig ikkje tåler dagslys. Dei tolererer ikkje at folk som bur i Oslo kan meine noko om landbruk, og dei tolererer ikkje at folk som er yngre enn dei sjølv, og betre utdanna, men har mindre erfaring med å melke kyr, meiner noko om landbruk. Dei tolererer i det heile tatt ikkje annan kunnskap, elller kunnskap og fakta frå eksempelvis Sverige, og dei tåler ikkje at dei sjølv ikkje har kunnskapens makt i orden til å motbevise argument og dokumentasjon som blir lagt fram. Det er eit alvorlig problem for landbruket.

Fleire av trådane på nett har eg no måtta sperra avdi bøndene går totalt av skaftet, slenger drit og argumenterer på eit sånt nivå at det ikkje er forsvarleg å fortsette debattane. Dei må beskyttast mot seg sjølv. Desse få, som går amok, ødelegg for ei heil næring. Eg har sperra alle mine trådar, og Kubonde har måtta sperre nokre også. Det er berre heilt utrulig å følge med på kva mange skriv.

*Det er med god grunn til å sjå på landbruket. Landbruket mottek store statlege overføringar og må kunne svare for seg i offentleg ordskifte. Vi har krav og rett på innsyn i kva dei driv med og korleis det blir drive, men dette blir hindra. Istaden tar ein i bruk grove personangrep når ein vågar å sjå inn bak kulissene. Dette er ikkje akseptabelt. Det er heller ikkje grove personangrep som er vegen å gå dersom ein vil ha ei framtid for landbruket i Norge. Eg har sterk faglig støtte for mine påstander og innlegg, og dei står seg svært godt sjølv om vi får ein storm av skittkasting. Det ein bør tenke på, er tunge argument og saklig debatt, dersom ein vil at merkevara norsk landbruk skal vere ei god og sterk merkevare, vel og merke.*

Lenke til debattane finn de her. Sitata er svært drøye, og det er lite å respektere.

Nei til Tines løgnaktige produktreklame
Tine vedgår løgner i sin kampanje
Anne Viken parkerer Tines kampenje
Ja til kyr på beite, nei til deltidsbønder

Ikkje eit ord maktar enkelte levere av saklig kvalitet. Det er kun personangrep og karakterestikkar, som denne, som eg mottok på epost no nylig. Eg er heldigvis van i debatt og godt herda, ellers hadde eg nok teke det meir innover meg, men mest av alt synest eg det er svært trist for dei som ikkje maktar skrive anna enn drit.

Eg siterer "Du er ikkje akkuratt flott å sjå på. Og så virkar du litt tom i pappen. Blaapp"
Sitatet er sendt til meg på privat epost frå bonde Steinar Hjartholm i Sogn. Det talar for seg.
Og vidare, frå same mann: "Eg synes litt synd på deg Anne Viken. Trur nok at da skjedde noke i barndomen din som heng igjen. Var da ein bonde som var litt “tafsete” på deg? Er da derfor du ikkje likar bøndar? I så fall følar eg med deg."

Det er grove saker denne mannen lirer av seg, bonde i sogn, som han kallar seg.

Slik går det når bønder skal argumentere for det norske landbruket. Det finst ikkje eit einaste argument, utover seriøs drittslening.

*Min Tine-kritikk står fast som fjell. Den har gått gjennom mediamuren, og er lesen av stort sett dei fleste. Det er godt. Informasjon om landbruket må ut til folket, og det må ein tolerere. Ikkje ein einste av mine påstandar har verken Tine eller bønder tilbakevist. Ein har fått ei god mediedekning, samt eit lite respektabelt show frå webbøndene her på origo-bloggen med ein sjeldsynt mangel på argument i møte med ekstern kritikk. Dette er faktisk ei alvorlig sak for eit landbruk som slit så i motbakke som det mange bønder opplevere å gjere i dag. Ein stad å begynne, er å gå i dialog med forbrukarar og fagfolk. Om ein ikkje tåler dette, eller maktar det, har ein langt på veg tapt.*

No finst det jo mange bønder som kan debattere, og argumenterer godt for seg, men det har her vore eit fleirtal av det motsette i webbloggen. Fasinerande nok.

Eg siterer frå mediedekninga:

Kudos til Anne Viken, dog. Det var ganske tøft å se hvordan en skarve blogger kan sette hele meierisamvirket i rød beredskap

"Tine biter i beitegresset":
"NRKMener Tines snakkende kyr lyver":
ABC-nyheter "Tine lyver":

Nationen: "Løgnaktig Tine-reklame":
De Grønne "Tine får tyn":
"Tine reklame undergraver økosatsing":

Ukeavisen ledelse "Tines løgnaktige produktreklame":
E24 "Tines kyr slipper ikke ut av fjøset":

Dagligvarehandelen "Tines reklame til forbrukerombudet":
"Hvorfor jeg er motstander av nyt Norge":
BT kronikk "Tine spreier faktafeil":

Og mykje meir, men det var eit utvalg.

Denne bloggposten er sperra for kommentarar, all den tid debattnivået har vore såpass lågt blant dei nettdebatterande bøndene her, beklager å sei det, at den bør foregå i meir saklege forum. Eksempelvis i media eller på seriøse bloggar.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys