Eg har lese barneboka "Svarte-Mathilda" frå Samlaget.
Ettersom eg er relativt lettskremt, er det ikkje særlig lurt å sette seg til å lese ei slik skummel bok, for Svarte-Mathilda er ganske skummel, sjølv om det er ei barnebok. Mulig eg er ei pingle, men ok.
Det begynner ganske brått på. Vi vert så og sei kasta med stor K, inn i handlinga etter ein kjapp intro. Kasta for kjapt, føler eg. Eg blei fullstendig tatt på senga. Brått var vi midt i blod og gørr og ting som mildt sagt ikkje skjer vanlegvis, med mindre det er noko overnaturleg tilstades vel og merke. Spenningskurven vart for kjapp, eg følte meg snytt for den snikande følelsen av at noko skal skje. Men muligens er det slik i barnebøker at ting må skje med ein gong, ellers hiv ein boka vekk. Ungar er kravstore lesarar.
Likevel. Boka var spennande. Ein haug lause trådar blir antyda løysingar på, men langt frå løyst og dei heng att på slutten og viftar i vinden. Det er litt sånn japansk, ganske lite hollywood. Ein skal liksom nøste opp. Greit nok, eg trur forfattaren har forsøkt, men ikkje heilt lukkast. Eventuelt er det eg som les med lupe, tar opp alle lause trådar og ventar og ventar og ventar på at dei skal bli oppklart. Eventuelt er eg for normstyrt i mi lesing. Kven veit.
Men på slutten kjem det brått inn eit spøkelse eg aldri før har hørt om, eller som ikkje har vore presentert for meg i boka før, og eg føler meg lurt. Skal ein person som før har vore "ikkje der", brått bli så sentral for løysinga? Det skurrar for meg. Eg kjøper det ikkje. Eg syns det blir for tamt. Eg vil ha the real bitsch der!! Men ho er vekk, og kvar er ho? Vi får aldri vite kvar den mest onde av dei alle tok vegen.
Og løysinga, eller måten ein får bort dette utysket i spegelen på, no skal eg ikkje avsløre for masse, er heller ikkje optimal. Tatt ut av lufta, virkar tilfeldig: no må vi få avslutta boka. Eg tek meg i å bli skuffa fordi dette var så tæmt. Og kvifor var utysket i spegelen i første omgang blitt utyske? Når vi finn ut kven det er, forstår ein kort sagt ikkje kvifor. Logikken er broten, borte. Kvifor skal ei lita jente som sjølv er så snill, bli så ondskapsfull? Kvar blir stemora av?
Det stemmer ikkje. Og til slutt veit vi ikkje kvifor det blei som det blei, og det føles litt rart, men boka er skrekkelig skummel likevel. Anbefales for mørkredde. De kjem til å skjelve lenge og vel.
.
Ettersom eg er relativt lettskremt, er det ikkje særlig lurt å sette seg til å lese ei slik skummel bok, for Svarte-Mathilda er ganske skummel, sjølv om det er ei barnebok. Mulig eg er ei pingle, men ok.
Det begynner ganske brått på. Vi vert så og sei kasta med stor K, inn i handlinga etter ein kjapp intro. Kasta for kjapt, føler eg. Eg blei fullstendig tatt på senga. Brått var vi midt i blod og gørr og ting som mildt sagt ikkje skjer vanlegvis, med mindre det er noko overnaturleg tilstades vel og merke. Spenningskurven vart for kjapp, eg følte meg snytt for den snikande følelsen av at noko skal skje. Men muligens er det slik i barnebøker at ting må skje med ein gong, ellers hiv ein boka vekk. Ungar er kravstore lesarar.
Likevel. Boka var spennande. Ein haug lause trådar blir antyda løysingar på, men langt frå løyst og dei heng att på slutten og viftar i vinden. Det er litt sånn japansk, ganske lite hollywood. Ein skal liksom nøste opp. Greit nok, eg trur forfattaren har forsøkt, men ikkje heilt lukkast. Eventuelt er det eg som les med lupe, tar opp alle lause trådar og ventar og ventar og ventar på at dei skal bli oppklart. Eventuelt er eg for normstyrt i mi lesing. Kven veit.
Men på slutten kjem det brått inn eit spøkelse eg aldri før har hørt om, eller som ikkje har vore presentert for meg i boka før, og eg føler meg lurt. Skal ein person som før har vore "ikkje der", brått bli så sentral for løysinga? Det skurrar for meg. Eg kjøper det ikkje. Eg syns det blir for tamt. Eg vil ha the real bitsch der!! Men ho er vekk, og kvar er ho? Vi får aldri vite kvar den mest onde av dei alle tok vegen.
Og løysinga, eller måten ein får bort dette utysket i spegelen på, no skal eg ikkje avsløre for masse, er heller ikkje optimal. Tatt ut av lufta, virkar tilfeldig: no må vi få avslutta boka. Eg tek meg i å bli skuffa fordi dette var så tæmt. Og kvifor var utysket i spegelen i første omgang blitt utyske? Når vi finn ut kven det er, forstår ein kort sagt ikkje kvifor. Logikken er broten, borte. Kvifor skal ei lita jente som sjølv er så snill, bli så ondskapsfull? Kvar blir stemora av?
Det stemmer ikkje. Og til slutt veit vi ikkje kvifor det blei som det blei, og det føles litt rart, men boka er skrekkelig skummel likevel. Anbefales for mørkredde. De kjem til å skjelve lenge og vel.
.