Her for ei veke sidan stod eg på Gardermoen. Bok!! Eg treng ei bok. Ut av hylla plukka eg Ave Eva av Edvard Hoem. Greit nok. Tjukk. Den held heile flyturen og eit par kveldar, eller fem.
Dette er eigentleg ei slik bok som ein ikkje bør omtale. Då blir kanskje magien rundt romanen borte. For dette er fortelling i særklasse. Det er sjeldan ein les så gode, så godt gjennomførte intrikate handlingar, gjennomarbeida romanar. Ofte er det enkelt, lette historier. Det er langt mellom dei store forfattarane. Greit nok. Dei fleste skriv for innkjøpsordninga og ein gjennomsnittleg debutant sel rundt 250 bøker. Det er mindre lesarar enn eg får om eg publiserer her på min blogg. Kvifor då skrive bok? Uansett. Kunsten skal leve osv, vi skal ikkje gå inn på det her.. Berre eit lite spørsmål: kva er poenget med ei bok ingen les?
Men tilbake til Ave Eva. Dette er ein slik storslått roman, eit episk drama alla Herbjørg Wassmos "Dina". Ave Eva er ein storslått roman. Den gjer inntrykk. Den sit i lenge etter at du har lese den. Det gjer også Dina. Nesten litt irriterande godt sit den i. Eg las Ave Eva her i Uganda på verandaen på hostelet i ledige stunder, med lommelykt eller i lyset frå stearinlyset medan grashoppene song. Og det irriterer meg eigentleg litt at ei bok om ein bonde på vestlandet skal drive og knabbe tid frå meg her i Uganda. Men det gjer den altså. Fordi denne boka er så henrivande at eg blei trist då den var slutt. Eg vurderte nesten å lese den ein gong til. Den skulle kanskje ha vart lenger. Magien finn ein ikkje i kvar einaste roman, og når ein finn den veit ein at ein må leite gjennom ein stabel med bøker før ein finn den på ny. Ein må lese halvgode, gode, fasinerande bøker før ein kjem over den neste magiske som heng i i fleire år, eller fleire månader, og som beviser at det finst store fortellarar der ute. Det er like henrivande kvar gong ein kjem over ein ny. Eg gledar meg til neste gong.
.
Dette er eigentleg ei slik bok som ein ikkje bør omtale. Då blir kanskje magien rundt romanen borte. For dette er fortelling i særklasse. Det er sjeldan ein les så gode, så godt gjennomførte intrikate handlingar, gjennomarbeida romanar. Ofte er det enkelt, lette historier. Det er langt mellom dei store forfattarane. Greit nok. Dei fleste skriv for innkjøpsordninga og ein gjennomsnittleg debutant sel rundt 250 bøker. Det er mindre lesarar enn eg får om eg publiserer her på min blogg. Kvifor då skrive bok? Uansett. Kunsten skal leve osv, vi skal ikkje gå inn på det her.. Berre eit lite spørsmål: kva er poenget med ei bok ingen les?
Men tilbake til Ave Eva. Dette er ein slik storslått roman, eit episk drama alla Herbjørg Wassmos "Dina". Ave Eva er ein storslått roman. Den gjer inntrykk. Den sit i lenge etter at du har lese den. Det gjer også Dina. Nesten litt irriterande godt sit den i. Eg las Ave Eva her i Uganda på verandaen på hostelet i ledige stunder, med lommelykt eller i lyset frå stearinlyset medan grashoppene song. Og det irriterer meg eigentleg litt at ei bok om ein bonde på vestlandet skal drive og knabbe tid frå meg her i Uganda. Men det gjer den altså. Fordi denne boka er så henrivande at eg blei trist då den var slutt. Eg vurderte nesten å lese den ein gong til. Den skulle kanskje ha vart lenger. Magien finn ein ikkje i kvar einaste roman, og når ein finn den veit ein at ein må leite gjennom ein stabel med bøker før ein finn den på ny. Ein må lese halvgode, gode, fasinerande bøker før ein kjem over den neste magiske som heng i i fleire år, eller fleire månader, og som beviser at det finst store fortellarar der ute. Det er like henrivande kvar gong ein kjem over ein ny. Eg gledar meg til neste gong.
.