Kulturelite er eit ord som etterkvart har mista sin betydning. Det er eit ord eg ikkje lenger veit kva betyr, om eg nokon gong har visst det. Det peikar på folk i visse posisjonar, som et viss mat og heng på visse plassar i Oslo iført visse antrekk, visstnok. Eg veit at eg kjenner mange av desse folka. Det er omgangsvenner av meg. Men kven er dei? Eg må spørre likevel.
Eg er ein sånn kvasibohem sjølv. Eg vanker på dei same stadane som kultureliten, går i same antrekk, et same type mat, er invitert på Aschehougs hagefest, har blogg, eigen spalte og bokavtaler i abonnement, så og sei. Ja, det er meg. Utdanna frå Universitetet i Oslo: mastergrad check. Kontor på Litteraturhuset. Check.
Men seriøst da. Er det status å vere med i kultureliten? Begrepet er utvaska, menneska avkledd. Det er ikkje status å ha ein artikkel i Samtiden. Det er litt sånn tja, jasså ja. Du er treg og konform? Skratt. Tøffe damer søker sprekare utfordringar enn artikkel i Samtiden osv. Keep it basic. Samtiden er dei middelaldrandes leikegrind for publisering av politisk korrekt tankegufs. Difor støvar det ned på lager. Dei einaste som bryr seg, er ja ganske riktig, artikkelforfattaranes forfattarar og kollegaer. Difor kjem det litt i media av og til. Men kva betyr det eigentlig? Kvar er makta? I dei støvete kassar kontakt med golvet dei står på?
Well. Kulturelite. Kva i hulaste er det for noko? Eg kjenner haugevis av dei. Trur eg. Men kven er inne og kven er ute og kven er på kanten? Anar ikkje. Og om alle desse som eg antar er med, er med, så er kultureliten ganske stor. Og kva, når alt kjem til alt, ligg i begrepet kulturelite?? Eg har seriøst inga aning lenger. Eg gir ein god dag i det. Eg gir så og sei totalt bang. Folka som er med eller ikkje med, er folk, og folk er folk. Autoritetatar har eg liten respekt for og liten interesse for å sjå opp til. Posisjon følger ikkje alltid kompetanse og vett. Det er ei erfaring ein gjer seg i media.
Eg ser opp til dyktige mennesker og kven er dei? Det er ein form for elite. Eg synest det er glitrande med folk som får til ting og det er det ikkje alle i den meg-definerte kultureliten som gjer. Der er nemlig ein haug med døgeniktar og rævsleikarar innanfor begrepet. Ein haug med usjølvstendige, plaprete kjedelige folk som har lite anna enn oppgulp å kome med. Dei heng på kulturelitens festar. Og dei er trege som den tregaste støvklatt. Eg er sikker på at ein del av desse definerer seg sjølv, i sin udugelighet, innanfor kultureliten. Fordi å vere med i ein slags kulturell elite er eit stempel som dekker over inkompetanse og innbilt innsikt, sin mangel på originalitet og det faktum at du ikkje har laga eit einaste avtrykk i dei nytenkande menneskas rekker. Og slike mennesker kryr det av i dei såkalt kreative kretsar. Det er tøft å vere kreativ. Er dei kreative ein del av kultureliten? Kven av dei?
Og eg er meg sjølv. Eg gjer mi greie. Om det blir definert som kulturelite eller kva som helst, det er ikkje så farleg. Eg kan omgi meg med smartasses, ete tøff mat og henge på Kunstnernes hus om eg vil. Før var eg fast inventar på Litteraturhuset, kvar dag. Kultureliten er over alt. Vil eg tru. Med si falma sminke, sine sigarettar, sine forfeila bokprosjekt og treige middager. Mange vil vere med, mange vil stå utanfor. Kven desse folka er, er meg ei gåte men eg antar å vere omringa av ganske mange av dei på ein heilt vanleg dag. Det er ikkje eit problem i grunn. Det er ein fordel. Vil eg tru. Mange av dei er kloke, kule folk med vettige tankar og gode prosjekt. Og det er dei eg held meg til. Så får resten støve ned.
Eg aner ikkje kven eg skriv om. Eg skriv berre generelt om erfaringar frå kulturelitemiljø og påstander om kven som høyrer til.
Kvekk.
Eg er ein sånn kvasibohem sjølv. Eg vanker på dei same stadane som kultureliten, går i same antrekk, et same type mat, er invitert på Aschehougs hagefest, har blogg, eigen spalte og bokavtaler i abonnement, så og sei. Ja, det er meg. Utdanna frå Universitetet i Oslo: mastergrad check. Kontor på Litteraturhuset. Check.
Men seriøst da. Er det status å vere med i kultureliten? Begrepet er utvaska, menneska avkledd. Det er ikkje status å ha ein artikkel i Samtiden. Det er litt sånn tja, jasså ja. Du er treg og konform? Skratt. Tøffe damer søker sprekare utfordringar enn artikkel i Samtiden osv. Keep it basic. Samtiden er dei middelaldrandes leikegrind for publisering av politisk korrekt tankegufs. Difor støvar det ned på lager. Dei einaste som bryr seg, er ja ganske riktig, artikkelforfattaranes forfattarar og kollegaer. Difor kjem det litt i media av og til. Men kva betyr det eigentlig? Kvar er makta? I dei støvete kassar kontakt med golvet dei står på?
Well. Kulturelite. Kva i hulaste er det for noko? Eg kjenner haugevis av dei. Trur eg. Men kven er inne og kven er ute og kven er på kanten? Anar ikkje. Og om alle desse som eg antar er med, er med, så er kultureliten ganske stor. Og kva, når alt kjem til alt, ligg i begrepet kulturelite?? Eg har seriøst inga aning lenger. Eg gir ein god dag i det. Eg gir så og sei totalt bang. Folka som er med eller ikkje med, er folk, og folk er folk. Autoritetatar har eg liten respekt for og liten interesse for å sjå opp til. Posisjon følger ikkje alltid kompetanse og vett. Det er ei erfaring ein gjer seg i media.
Eg ser opp til dyktige mennesker og kven er dei? Det er ein form for elite. Eg synest det er glitrande med folk som får til ting og det er det ikkje alle i den meg-definerte kultureliten som gjer. Der er nemlig ein haug med døgeniktar og rævsleikarar innanfor begrepet. Ein haug med usjølvstendige, plaprete kjedelige folk som har lite anna enn oppgulp å kome med. Dei heng på kulturelitens festar. Og dei er trege som den tregaste støvklatt. Eg er sikker på at ein del av desse definerer seg sjølv, i sin udugelighet, innanfor kultureliten. Fordi å vere med i ein slags kulturell elite er eit stempel som dekker over inkompetanse og innbilt innsikt, sin mangel på originalitet og det faktum at du ikkje har laga eit einaste avtrykk i dei nytenkande menneskas rekker. Og slike mennesker kryr det av i dei såkalt kreative kretsar. Det er tøft å vere kreativ. Er dei kreative ein del av kultureliten? Kven av dei?
Og eg er meg sjølv. Eg gjer mi greie. Om det blir definert som kulturelite eller kva som helst, det er ikkje så farleg. Eg kan omgi meg med smartasses, ete tøff mat og henge på Kunstnernes hus om eg vil. Før var eg fast inventar på Litteraturhuset, kvar dag. Kultureliten er over alt. Vil eg tru. Med si falma sminke, sine sigarettar, sine forfeila bokprosjekt og treige middager. Mange vil vere med, mange vil stå utanfor. Kven desse folka er, er meg ei gåte men eg antar å vere omringa av ganske mange av dei på ein heilt vanleg dag. Det er ikkje eit problem i grunn. Det er ein fordel. Vil eg tru. Mange av dei er kloke, kule folk med vettige tankar og gode prosjekt. Og det er dei eg held meg til. Så får resten støve ned.
Eg aner ikkje kven eg skriv om. Eg skriv berre generelt om erfaringar frå kulturelitemiljø og påstander om kven som høyrer til.
Kvekk.