Eg ser at forfattaren Jan Roar Leikvoll er nominert til Kritikarprisen for Fiolinane. Det overraskar meg ikkje. Fiolinane er eit bestialsk meisterverk, ei knakande framstilling av hud som tørkar som papir i ørkenvarmen, om korleis det går når mor di blir galen og sit og grev ut kjøtstykkar av den daude veslesyster di i eit skur på ein skraphaug. Ein jævlig skraphaug der vandringsmenn byter klinkekuler mot sex med lik, og der far din med voldsomme byks landar på mor di sin skallebrask. Du hoppar med. Knuser henne ned i støvet. Det kadaveret. Tørt skinn, knoklar og eit hol. Eit jævla svart hol.
Med byks og sprett forflyttar Leikvolls hovedperson seg over søppelfyllinga. Han slenger seg frå røyr til røyr, frå skrothaug til skrothaug, piner rotter, drep uskyldige dyr. Han er som eit dyr, eit dyr som skal bevise for all verda at eg kan leve. Vi kjenner gasellen som på savannen flyktar frå løva i høge byks. Byksa skal vise løva at "eg er rask, kjapp og sterk, meg kan du ikkje fange". Men løva fangar gasella likevel, riv den i fillebitar så blodet sprutar og det knakar i bein. Gasellen veit at den skal dø. Det same veit Leikvolls hovedperson. Likevel gjer han byks, hopp og sprett som ikkje harmonerer med dei groteske omgivelsane.
Om enn ikkje i klartekst. Ein kan ikkje sei det høgt, ein er trass alt så ung. Ein har ikkje forsona seg med sin skjebne. Skjebnen her på søppeldynga. Men såret på ryggen veks og veks. Det er eit hol i karakakteren, i fysikken, i kroppen. Eit hol som et seg utover, som gneg og plagar i solsteiken. Han studerer pungen sin. Han vil ha større pung. Kanskje kan han bli gamal nok til det? Aldri før har eg lese eit større litterært detaljstudie av pung. Ordet pung går att på side etter side der guten samanliknar pungen sin med farens store raude pung, bestefarens inntørka flate.
Det er sykt. Det er jævlig. Det er like før du spyr, men Leikvoll er fandenivoldsk briljant i sin bestialitet. Samanlikna med Leikvolls glade vanvidd, framstår det meste av norsk samtidslitteratur som lange geisp.
.
Med byks og sprett forflyttar Leikvolls hovedperson seg over søppelfyllinga. Han slenger seg frå røyr til røyr, frå skrothaug til skrothaug, piner rotter, drep uskyldige dyr. Han er som eit dyr, eit dyr som skal bevise for all verda at eg kan leve. Vi kjenner gasellen som på savannen flyktar frå løva i høge byks. Byksa skal vise løva at "eg er rask, kjapp og sterk, meg kan du ikkje fange". Men løva fangar gasella likevel, riv den i fillebitar så blodet sprutar og det knakar i bein. Gasellen veit at den skal dø. Det same veit Leikvolls hovedperson. Likevel gjer han byks, hopp og sprett som ikkje harmonerer med dei groteske omgivelsane.
Om enn ikkje i klartekst. Ein kan ikkje sei det høgt, ein er trass alt så ung. Ein har ikkje forsona seg med sin skjebne. Skjebnen her på søppeldynga. Men såret på ryggen veks og veks. Det er eit hol i karakakteren, i fysikken, i kroppen. Eit hol som et seg utover, som gneg og plagar i solsteiken. Han studerer pungen sin. Han vil ha større pung. Kanskje kan han bli gamal nok til det? Aldri før har eg lese eit større litterært detaljstudie av pung. Ordet pung går att på side etter side der guten samanliknar pungen sin med farens store raude pung, bestefarens inntørka flate.
Det er sykt. Det er jævlig. Det er like før du spyr, men Leikvoll er fandenivoldsk briljant i sin bestialitet. Samanlikna med Leikvolls glade vanvidd, framstår det meste av norsk samtidslitteratur som lange geisp.
.