Gå til hovedinnhold

Eg skal bli verdsarv! Idag fekk eg 33 millionar kroner av Gaular kommune og fem mil med høyballesnøre: ekstremdassturisme

Sidan Gaular kommune ikkje kan fikse nettet mitt, Telenor har tilbode meg eit handhogd modem i stein etter at dei brukte fem veker på å ikkje finne ut at det var modemet det var noko gale med, så har dei valgt å gi meg ein kompensasjon. Idag mottok eg frå Gaular kommune 33 millionar kroner for å rehabilitere ein antikvarisk utedass fem mil inne på fjellet. Då eg spurde om eg fekk breiband på utedasssen, var svaret frå det lokale sjefstulle-Telenor ganske klart.

Nei, sa Stubhaug, den luringen. Han er ansvarleg for Gaular kommune sitt nett og han liker ikkje fiber. Det kan skade dassen. Kanskje også rassen på den som sit seg på den.

Ingen er overraska. Det som derimot overraskar, er at Gaular kommune i samarbeid med Telenor no tilbyr meg fem mil med høyballesnøre. Dette skal eg dra ut mellom dassen og huset mitt, og ein antek at det i løpet av kanskje tretten fjorten år vil omdanne seg til fiber. Vel og merke om temperaturane ikkje blir for høge dei komande åra. Dette er sjølvsagt noko vi ser fram til.

På spørsmål om når ein kan få normalt internett til huset, greier ikkje Telenor å forstå spørsmålet. Dei snakker veldig om dette modemet av stein og at det må kun plasserast i kjellaren. Ellers går det visst gjennom golvet. Eg er sjølvsagt litt skeptisk til å få ødelagt golvet.

Men no har eg fått min utedass og vi er sjølvsagt veldig stolte over å no ha eit slikt topp-dass-tilbud her i Bygstad

Det ser altså ut til at mine nettproblem er i ferd med å betre seg. Eg er sjølvsagt svært takknemlig for at Telenor og Gaular kommune har valgt denne ekstremdassløysinga  med høyballesnøre-deluxe tilkopling.

Dassen er ein femtentusen år gamal opp ned sjølvroterande dass med romersk møkkahole under, ein reell investeringsdass, og Innovasjon Norge har lova meg topp-dass-grunder-støtte i ei årrekke framover dersom eg lærer meg å strikke Selbu-vottar utan lys på. Dette er sjølvsagt noko eg har sagt ja. Eg er trass alt ganske tilpasningsdyktig og digger å gjere litt kreisi ting som kan få meg på trykk i eit turistmagasin.

No er det på tide å kome seg på verdsarvslista. Vi har nok fiber. Kommunen har bestemt seg for å sette foten ned. Nok er faktisk nok, og det må vi alle forstå. No skal alle som ønsker seg det få ei steinaldertoalettpapirpresse i ringbarka eik handsaga med sleiv på storehesten.

Merkevara vil bli omtrent slik: ekte, eldgamal møkk. Merkevara blir "Skyskiting", og prisen blir sjølvsagt drithøg.

.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...