Bjørn og ulv drep berre når dei er svoltne, brølte eit par naturforbund, og så var alt sagt. Folk gjekk fem på. Dei trudde på at bjørn og ulv drap berre for mat.
Avstanden til landbruket og dyra er enorm, gigantisk, ubeskriveleg, sa far min og eg nikka. Sjølvsagt hadde han rett i det. Ein trengte berre å kunne lese for å vite såpass.
Stillheita senka seg. Allmennheita var avleda, folket lurt. Drapsmaskinene hadde sine høge beskyttarar i systemet. Det hadde ikkje geiter. Det hadde eg no klart forstått. Geiter var stygge dyr utan verdi, og fordi det var mange av geitene, var det ikkje så farleg at nokre av dei vart ihjelrivne av rovdyr, plaga eller haldne på uetisk vis. At ei av tusen geiter hadde det vondt, var ingenting å bry seg om. Der fanst trass alt ein haug andre geiter som ikkje hadde det vondt, og geiter er ikkje eit individ, men flokk. Tanken var i rovdyrdebatten som i industrilandbruket: eit dyr har ikkje ansikt, ikkje namn, berre eit nummer.
Far min sa at naturvernarar må vere tilhengarar av industrilandbruk fordi dei konsekvent neglisjerar enkeltdyrs verdi: om ein liten bit av flokken vart borte, var trass alt resten att. Om eit enkeltindivid vart plaga, hadde det ingen betydning. Flokken levde vidare. Det var ein kvantumstankegang som for meg og far min var ukjent. Denne kvantumstankegangen praktiserte ein del rovdyrvernarar. Den same kvantumstankegangen som ein fann i industrilandbruket.
Eg er sikker på naturvernarane hadde elska industrilandbruket der eit dyr ikkje er individ med følelsar, men skapningar som produserer kjøt, sa far min.
Slik var det ikkje med bjørn. Eit bjørn var eit individ i naturvernarane sitt verdsbilde. Eit småskala dyr som berre fanst litt av her og der. Om ein jakta ned ein bjørn, var nett den bjørnen vekke. Eit sterk inntrykk festa seg. Eit inntrykk av at dei som held si vernande hand over rovdyr, ikkje var klar over at geiter og sauer kunne føle smerte og angst. Dei var berre opptekne av dyr som puslespelbitar i økosystemet. Ein av desse bitane var bjørn, ein annan ulv. Ein tenkte ikkje over at dette også var levande dyr. Ein tenker berre på dei som brikker i eit spel.
Dette gjeld derimot ikkje for husdyr, berre for rovdyr. Husdyr høyrer, ifølge naturvernarar, ikkje heime i naturen. Difor treng ein heller ikkje ta hensyn til dei. Naturvernarar, om dei fekk velge, ville nok berre ete gråstein og tang. Gjerne kokt gråstein og kokt tang. Dei hadde sikkert også likt å sjå på torturering av sauer sidan dei benketar dyr sine følelsar og har ein slik hard og firkanta puslespeltankegang rundt rovdyrs liv og lagnad.