Gå til hovedinnhold

Les VG idag: min kronikk: Turisme har blitt så viktig i Sogn og Fjordane at dei ikkje lenger bryr seg om at folk skal bu her.

Les min kronikk i VG idag. Kronikken ligg http://vgdebatt.vgb.no/2011/02/12/drukna-i-turisme/

Sogn og Fjordane har gløymt at det skal bu folk i fylket. Dei satsar kun på turisme. Vi som faktisk bur her får ikkje ein gong internett. Det driter dei nemlig i. Her skal vi tilpasse oss til National Geographics forestillingar om rein natur. Då er internett sikkert i vegen. Her får du ein liten blogg-utdjupning av problemet dårlig internett på bygda!

Advarsel: vågar du flytte til Gaular kommune? Kommunen som ikkje har internett? Og der ordførar Jenny Følling går ut i avisa Firda og påstår at ho ikkje kjenner til problema med nettet sjølv om ho har blitt varsla fleire gonger per år? Er det forsvarleg å ha ein slik ordførar som preikar usanning i avisa? Eventuelt som hugsar såpass dårlig? Skal ikkje kommunen jobbe for innbyggarane, ikkje mot? Skal vi sitte på gjerdet og vere nøgd med dårlig nett for å hindre at merkevara Sogn og Fjordane slår store sprekker? Framtidsfylket er ein bløff. Breibandsfylket er også ein bløff. Og når ein bløffar, vil ein bli avslørt. Merkevarer skal vere sanne, osv.

Samt mange andre spørsmål...



 I Bygstad i Gaular kommune i Sogn og Fjordane har vi så dårlig internett i huset, at vi periodevis må sitte i fjøsen! På biletet over ser du fjøsen. Den er ganske stor med plass til mange kyr og ei datamaskin. Puh! Ellers hadde ein ikkje fått jobba mykje her i Bygstad. Då måtte ein ha spikka ut vikingskip kanskje, iallefall ikkje jobba med noko som gir behov for nettilgang. Så i denne fjøsen sat eg og jobba våren 2008.

Les bloggposten frå den gongen her.


Dette er kontoret. Ganske fint i grunn. Merk deg utsikta:

 

 No er hine hårde dagar med internett i fjøsen forbi. No er det nett i huset, men det er ikkje særleg raskt. På ein god dag, idag, får eg posta denne bloggposten utan trøbbel. Men på mange dårlige dagar, får eg ikkje ein gong lese epost. Kva hjelper det meg med bra nett fredag dersom nettet ikkje virkar mandag, tirsdag og torsdag? Lite. Då må eg dra til Førde og sette meg på folkebiblioteket. Eg må låne bil og køyre 17 km kvar veg. Greit nok. Ikkje så langt, men kvifor kan ein ikkje heller skaffe meg nett til mitt heimekontor??
 


Ordføraren i Gaular veit råd. Dei har visst kontor i diverse næringshagar som eg kan leige. Dette fekk eg epost om frå vår Senterparti-ordførar Jenny Følling som visstnok er ute etter å hanke inn ektra cash til kommunens næringshagar ved å tilby for dårlig nett der folk bur. Men skal eg måtte bruke mange tusen spenn på å leige meg eit kontor, samt låne eller kjøpe meg ein bil for å kome til og frå dette kontoret kvar dag fordi min kommune ikkje kan fikse nett til meg i huset der eg har mitt heimekontor? Nettet er her, vi må betale full pris hos Telenor. Men sjå på biletet over her. Farta er 48Mb/sek. Definisjonen på breiband i Norge er 0,7 Mb/sek. Eg tilhøyrer altså dei 1 prosenta som ikkje har breiband. Dette meiner min kommune at eg får tåle. 


Og det er ikkje slik at heile kommunen er utan nett. Det er kun vårt hus! Linja er for dårleg! Då vi for eit par år sidan spurte Telenor om å få linje og nett, sa dei det var umulig. Det viste seg seinare at linja var der men Telenor var ikkje klar over det. Dei hadde så jævlig med rot i systemet. No tilbyr dei ikkje service, og når ein ringer inn, orker dei ikkje hjelpe deg. Ringer ein i helga, kan dei ikkje svare på spørsmål. Og her sit eg med internett som ikkje virkar og har ein stor deadline. Det går faktisk i praksis ikkje an å jobbe her!!!


 Vil ein jobbe, må ein dra til Oslo eller Bergen. Er det virkelig sånn det skal vere? At ein ikkje skal kunne sitte her i Bygstad og arbeide i eit par skarve månader ? Er det så dårlege  tilbud som dette Gaular kommune ønsker å profilere seg med? For dette er inga god profilering. Spørsmålet eg stiller deg er: orker du bur her? Med så elendig internettilgang og ein kommune som i samarbeid med Telenor ikkje ser behovet for å skaffe innbyggarane skikkelig internett? Telenor har med sitt slurv og dårlege service ein stor del av ansvaret.


 Her i Bygstad ser ein helst at folk driv med dinosaurspikking i tre. Kanskje litt snømåking eller graving i jorda. Du skal iallefall ikkje ha ambisjonar om å få gjort noko som har med nett å gjere! Nei, fy! Snobb!


 Så eg prøver å halde ut. Spekulerer i kva slags folk som orker å bu på ein slik bakstreversk stad som dette over tid. Det er mange, eg veit det. Men dei har kanskje betre internettilgang enn meg? Eg veit at ei rekke frilansarar i kommunen slit med nettilgangen, men kommunen gir ein god dag. Kvar gong eg har sagt frå til ordførar Jenny Følling personleg, verkar det som om det er første gongen ho får beskjed. Dama hugsar anten dårleg, ellers vil ho rett og slett ikkje vite av problemet. Eg veit ikkje. Fornektelse er også ein strategi.



Så kanskje eg må bli bonde? Men ærleg talt. Gidde bu på ein slik stad som dette som ikkje greier tilrettelegge. Eg vil no advare folk. Tenk dykk om. Får de tilbod om jobb i Gaular kommune, vurder å bu i Førde. Gaular sitt slagord er "Baklengs inn i framtida med viktingskip, utan internett". Kult ka? 


Les min kronikk i VG idag. Sogn og Fjordane har gløymt at det skal bu folk i fylket. Dei satsar kun på turisme. Vi som faktisk bur her får ikkje ein gong internett. Det driter dei nemlig i.


Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys