Forje veke var eg i England. På togstasjonen i Crew gjekk eg inn i ein kiosk og kjøpte ei bok. Eg hadde dårleg tid. Kva kjøper ein då? Jo the number one bestseller "Homecoming" av Cathy Kelly til halv pris. Ei bok viss omslaget lyser av husmorporno, og du må halde den litt skjult så ingen ser kva du faktisk sit og les. Romantikk, happy ending, lykkelige ekteskap og stor kjærleik. Haugevis av stereotype kvinner med gode intensjonar som har gått på ein smell og no må tenke seg godt om før dei tar neste steg vidare i livet. For slikt skal vi ikkje lese om. Vi skal lese om dei einsame kvinnene på tretti pluss som kjempar med karrieren i beste Marit Eikemo-stil. Eg siktar til boka "Mellom oss sagt" der den single hovudpersonen stressar på bussen, hastar frå mann til mann, har sex på harde golv med typar ho plukkar opp på puben og heng utanfor ein gift manns hus medan regnet styrtar ned. Slik er liksom livet. Beinhardt og fullt av regn. Dette er ei god bok. Slik er det jo. Men kanskje difor sel Cathy Kelly betre enn Eikemo, fordi vi er litt lei av virkeligheten.
I Journalisten sist veke gjekk Dag og Tid-journalist og forfattar Agnes Ravatn ut og sa at dameblader er pur dumskap. Ho har lese seksti blad av ulike kategoriar, og dommen over dameblada var klinkande klar. Dameblad er kjønnskonservativt babbel.
Her forje veke kjøpte eg det nye damebladet Stella. Ein må trass alt følge med på det som blir gitt ut, dameblad eller ikkje. Stella var, om ikkje pur dumskap, så dønn kjedeleg. Der er ingenting som overraskar deg. Alt er glatt kjedsomhet. Sminketipsa kan vi utanat, og alle veit at personleg trener er greia. Ein må mangle fantasi for å lage vekeblad, det er iallefall sikkert. Den kjedelegaste saka i manns minne er intervjuet med Prinsesse Märtha i Elle eit par år tilbake.
Eg kjøpte også Alfa, det nye mannebladet til Magnus Rønningen og co, der det ironiske glimtet var til stades på ein heilt anna måte enn i glad-seriøse Stella. Blant anna ved ein glimrande Facebook-statusoppdateringsparodi. Til og med landbruksblad har lært av manneblada og har midtsideku med struttande jur og elegant eksteriør, gjerne plassert på ein haug høgt over ein grøn dal med blå himmel i bakgrunnen, samt nykamba hale. Men kva kan vi i grunn lære av dameblad, sånn bortsett frå korleis ikkje skrive artiklar?
I siste nummer av litteraturtidsskriftet Bøygen skriv Karoline Flaata om chick-lit og populærlitteratur. Flaata må, på same måte som eg må gøyme mi romantiske lyseblå pocketbok, unnskylde seg for at ho veit mykje om tema: Jeg har det siste året, på grunn av mitt valg av tema til masteroppgave, gjort en del research rundt sjangeren chick-lit og populærlitteratur.
Flaata viser til ein artikkel av Jenny Colgan i The Times der Colgan stiller spørsmål ved om chick-lit sjangeren sine høge salgstal betyr at alle kvinner er dumme.
Så er kvinner dumme? Er kvinner dumme som lagar rosabloggar på nettet og skriv om sminke og parfyme? Eller er det berre sånn at vi kanskje ikkje gidder sitte rundt og lese Vagant heile døgnet.
Og kva er i grunnen poenget med å sei at dameblad er pur dumskap? Lesarane får dei blada ein fortjener, seier Ravatn, og det må jo bety at lesarane er dumme sidan blada er pur dumskap. Konklusjonen er for lettvint. Blada er ikkje dumme, dei er berre svært lite ambisiøse. På same måte som nokre medier strekker seg for å løyse komplekse saker, strekker dameblada seg for å gjere alt til enklast mogeleg underhaldning for lesaren. Og det er dette mange vil ha.
Litteraturprisar blir ein type branding meir enn eit kvalitetsstempel, og ein bruker salgstal for å bevise litterær kvalitet, ein bruker font, omslag og lay-out for å bedømme ei boks lesarvennlighet, og ein er redd for å vere elitistiske ved å stille intrikate, litterære spørsmål, skriv Nina Hagerup i essayet Leserens død i Bøygen. Ho peiker på at folkeligheten ved litteraturen ser ut til å bli fremme gjennom Forfattaren snarare enn Lesaren.
Og så kom eg ikkje lenger fordi eg er så trøtt, men tematikken er to be continued ein anna dag:)
Kva med å spørre seg: kor mykje inntekt treng eg for å finansiere livet eg tenker å leve? Framfor: eg må ha ein jobb der eg tjener 450 000 kroner i året.