Gå til hovedinnhold

Litterär LUX

Sigrid Combuchen ”Spill – en damroman”, Norstedts 2010 (svensk)

Det er sjeldan ein kjem over böker alla ”Spill”. Dei mellommenneskelege relasjonane er litterär luksus, språkfölelsen sjeldan og det er lett å kaste seg på hylningsbölga som löfter fram Combuchen som ein av vår samtids mest avanserte forfattarar, stilistisk, teknisk og tematisk. Dama bedriv litterär utklassing. Hennar tematikk er kvinneroller, gode historiske skildringar, konflikter, mannsroller, yrke og utdanning, rolla som mor. I fascinerande miljömessig konstekst får ein presentert ein karakter bygd rundt konflikter og valg. Har ein kasta vekk livet eller tatt dei valga ein kunne?

Den er så beint fram jävlig god at du får frysningar på ryggen, men dette er inga Linda Olsson-bok for deg som vil skru av hjernen. Her forflyttar vi oss mellom ulike tidsepokar, fiktive og relle personar, ein fortellar som sjölv er oppdikta, brevvekslingar og ein fiktiv roman. Men komposisjonen sit som eit skot. Det er tidvis komplisert, men ambisiös litteratur skal kreve litt av sin lesar. Lydboka kan også anbefalast.


Litterär nytelse

Fleire kvinnelege svenske forfattarar leverer sjelden litterär kvalitet og innlevelse i historiske kvinneromanar med feministisk tilsnitt. Dei briljerer mellom notid og dåtid, fakta og fiksjon, og resultatet er rein litterär nytelse. Ein av desse er Helena Henschen, enda ikkje oversett. För ho döde i januar, rakk ho dessverre berre å gi ut to böker, ”Hon älskade” (2004) og ”I skuggan av ett brott” (2008). ”Hon älskade” handlar om Signe Thiel, rikmannsdottera frå Stockholm som ferdast i kretsen rundt Ellen Key og hadde eit livslangt forhold til den tyske (og gifte) hjerneforskaren Oskar Vogt. Thiel var Henschens farmor.

”I skuggan av ett brott” tar for seg eit av dei mest oppsiktsvekkande morda i svensk historie, ”De Sydowska morden”, drapet på politikaren Hjalmar von Sydow og hans to tjenestejenter i Stockholm i 1932. Vi fölger Hjalmars son og drapsmann, Fredrik, og hans kjäreste, den vakre Sofie, som Fredrik også tek livet av. Den drepte Hjalmar var Henschens morfar. Felles for begge Henschens böker er fascinerande karakterar og sterk evne til skildring av mellommenneskelege relasjonar basert på fakta versus fiksjon. Henschen har ei sjeldan litterär finkjensle, noko som gjer bökene til komplette lesaropplevingar for ein kresen lesar. Her er det ingenting som manglar. Henschen bör klonast, snarast.

Dama til Strindberg

Lena Einhorns bok ”Siri”, Norstedts 2011. ”Mamma, jag är inte skapad för ett stilla hem med frid och rosendoft. Jag behöver strid för att bli lycklig”. Siri von Essen skilde seg for å leve saman med August Strindberg, men alt gjekk ikkje heilt etter planen.

Filmskapar og skribent Lena Einhorn hoppar i ”Siri” mellom to tidsepokar, parets möte i 1875 og deira skillsmisseforhandlingar i 1890, mellon den unge forelska August som ville ha eit likestilt forhold, og den eldre August, paranoid og omvandla til kvinnehatar av rein irritasjon over den litteräre konkurrenten Henrik Ibsen. Vi möter Siri når ho förste gong inviterer August heim til seg, maken og dottera, og når ho seinare söker seg bort med dei tre barna ho fekk med Strindberg. Strindberg er ein usexy, uvaksen dud med tynt hår og enorme karriereambisjonar, medan Siri er den vakre, gifta kvinna som mot alle odds får jobb som skodespelar ved teateret i Stockholm. Ei bok om frilynt liv, og korleis frilynt liv kan krasje.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys