Gå til hovedinnhold

Valgkamp - orientering

Eg har hört at både Firda og NRK har hatt saker på at eg ikkje kan delta i valgkampen i Sogn og Fjordane. Eg har ikkje lese eller sett sakene, men påstanden er, slik eg har oppfatta den, i og for seg riktig. Det som derimot er feil, er at ikkje skal drive valgkamp. Det er ikkje rett.

Årsaken til at eg ikkje fysisk kan delta i valgkampen, er at eg har arbeid her i Sverige som veterinär. I valget mellom jobb og ein svärt begrensa valgkamp, var det ikkje så vanskelig å velge.

Ettersom skulevalgkampen er avlyst, gjenstår det ganske få live debattar der De Grönne er invitert. Eg fann det då litt uaktuelt å velge ein veldig begrensa lokalvalgkamp framfor ein interessant jobb med gode kollegaer her i Sverige. Eg må også sei eg er ganske lei av flisespikkeriet i Sogn og Fjordane, det evige turistmaset og den grovt manglande sjölvinnsikten i utviklingstrekka som föreligg blant ein del forgubba lokalpolitikarar. Gubbefaktoren gjorde valget desto lettare. Eg ser ärleg talt ikkje på Sogn og Fjordane som ein särleg spennande arena, for meg. Den evige sjukehusstriden, det evige maset og kjaset om at ein er så neglisjert av Oslo. Det heile endar opp som uinterssant toskeskap. Ein kvar som har budd utanfor fylket veit at det tek minst like lang tid å kome seg til legen i Oslo som det tek i Sogn og Fjordane. Ein kvar veit også at i Oslo kan du risikere å sitte timesvis på legevakta, medan du i Sunnfjord kan ringe til kontoret, få ei tid, köyre dit og kome til så og sei på ein gong. Det er ikkje nödvendigvis slik at fordi du har legekontoret innom ti minutts gangtid, så kjem du til på flekken. Likevel jamrar og skrik ein som stukne grisar over dårleg legetilbod. Det er latterleg.

Ein må slutte å klage og syte og jamre seg. Ein framstår som fullstendige heimfödringar. Og det er vel også det ein framviser at ein er, når ein innbiller seg at sjukehus- og legetjenester er så mykje verre i Sogn og Fjordane enn andre stader, eksempelvis Oslo.

Og kvar er Sogn og Fjordane om femti år? Er det eit samfunn eg tenker engasjere meg i? Usikkert. Eg har begynt å tenke på ein ny teori. Teorien om A-samfunn og B-samfunn der bygda er B. Og det er ikkje for å vere kjip, men det er eit faktum av bygdesamfunn i stor grad, og for mange menneske, ikkje kan tilby det dei etterspör. Sogn og Fjordane kan ikkje tilby meg det eg etterspör. Det kan derimot tilby meg ei masse saker som eg visstnok skal vere nögd med. Eksempelvis bomvegsbetaling for å köyre på smale, svingete vegar, dårleg internett og flott natur. Flott natur finst over alt. Det er ikkje unikt for Sogn og Fjordane. Så kva kan ein då tilby som er så unikt?

Å leve i eit B-samfunn, slik som mange bygdesamfunn i Sogn og Fjordane er, inneber til dels at du bur på dugnad. Du må akseptere at du ikkje får dei tilboda du hadde fått i ein större tettstad, til eksempel, eller i ein by. Du har bra tilbod på barnehage, kanskje skule, samt lett tilgang til lege, men det er så mange andre ting du ikkje får. Eksempelvis eit godt kulturtilbod. Du får kanskje eit heilt greit eit. Desssutan må du skatte like mykje som om du bur i eit samfunn med betre tilbod over heile fjöla. Det er kanskje på tide å innföre lågare skatt i fjordfylket. Vi får trass alt ikkje det vi betaler for. Verken kollektivtilbod eller skikkeleg internett. Kan ein reklamere på tjenestene?

Påstand: bygda er tilpassa for barnefamiliar med små barn i vanlege jobbar.

Men vidare:

De Grönne var på förehand orientert om at det kunne bli slik at eg fekk jobb utomlands, og at ein difor risikerte at eg ikkje praktisk kunne vere tilstades i fylket under valgkampen, så det kom ikkje på partiet som noko sjokk. Dette vart dei informert om alt i april, samt gjeninformert om no i sommar. Eg var til og med på jobbintervju utomlands då dei spurde om eg kunne stille på topp.

Det er sjölvsagt litt dumt at eg ikkje kan delta. Det er dermed ikkje sagt at eg ikkje kan uttale meg, eller delta via media, nett eller andre kanalar som ikkje krev at eg fysisk stiller opp. Det er cirka 80 mil herifrå til Förde. Kontakt meg gjerne likevel.

God valgkamp!

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys