Å delta i samfunnsdebatten krev som Marie Modal, (president i Veterinærforeningen) nevner at ein er villig til å problemorientere og spissformlere seg og peike på konflikter. Det krev at ein skriv noko som er interessant på ein måte som er leselig. Ingen av oss hadde gidda lese ei bok utan hendingar.
Debattomtalen.
Vil synliggjøre veterinærene: sak om debatten i Nationen.
Det er problemstillingar som gjer noko interessant.
Ein kan ikkje klage på at Aftenposten ikkje trykker ein reint informativ artikkel som ikkje diskuterer, ikkje tar stilling og ikkje problematiserer. Ein slik artikkel høyrer ikkje heime i Aftenposten. Den er uinteressant.
Skal ein delta i debatt, må ein våge å ta stilling.
Tittelen på kveldens debatt er dei tause veterinærane.
Men veterinærar finst i media.
Norges mest kjende veterinær, Trude Mostuen, meiner ingen bør få unger uten å ta minst to tre års perm per unge. Mostue er i underhaldningsbransjen, dansar på tv og vekker latterbrøl hos kultureliten.
Mostue er slik som media liker å framstille oss. Uten forstand på politikk og veldig glade i dyr. Dette er den stereotypiske fortellinga media har skapt av oss.
Så ja, veterinærane finst der ute.
Og har nokre underlige kvinnesyn.
Veterinærar og dyr er lettvint underhaldning.
Dette er Trude Mostue eit godt eksempel på, samt tv-serien om veterinærstudentar. Det krev ingenting av mediekonsumenten og vi krev ingenting av dei. I desse settingane flyt vi på mytene og tilbyr lite nytt.
Undehaldningsarenaen bidrar til å styrke det bildet som alt finst av oss i offentlig rom: som snille med dyr. Ein tek tak i ei historie som folk alt kjenner: dyrlegen som fiksar katten, og så bygger ein vidare på denne.
Dette er kjent, og det som er kjent vil vi høyre meir om. Det gir klikk på nettavisene og antal klikk gir reklameinntekter for mediene. Det er grei mediapsykologi. Trude Mostue er ein klikkgenerator.
Eg har møtt ei mengde fordommar mot veterinærar i media.
Folk veit ikkje kva vi kan. Naturvitenskap er lågt verdsatt i media samanlikna med kompetanse på politikk og litteratur. Naturvitarar er ein lågare kaste.
Då eg begynte som journalist i Universitas, fekk eg høyre av ein kollega: veterinærar deltar da aldri i samfunnsdebatt. Det er da ikkje noko poeng for deg å vere journalist.»
Her om dagen fekk eg ein kommentar på min blogg: «Veterinærar er like synlege i offentligheten som pasientane sine».
Dette er ein ganske treffande kommentarar for korleis folk ser på oss.
På veterinærhøgskkulen var det vanleg med kommentarar av typen «Kvifor er du journalist når du er veterinær?»
Folk såg ingen kopling mellom veterinærmedisin og media.
Og på røykerommet klaga professorane seg over dei uengasjerte studentane som berre var opptatt av hundane sine.
Det er forjævlig. Sitat slutt.
Kontrasten mellom studentengasjementet på Blindern og NVH var enorm.
--
Men då Marie her skreiv om Trude Mostue sine mediautspel på leiarplass i veterinærtidsskriftet før jul, skreiv ho at alle veterinærar kan gjere som dei vil. Det var konklusjonen. Da forstod eg litt meir av kvifor veterinærforeningen har trøbbel med å kome på trykk.
Vågar ein ikkje ta stilling, har ein lite i den offentlige debatten å gjere. Det hjelp ikkje å påstå at veterinærar ikkje vil krangle. Det er ein lang veg frå å ta stilling til å krangle.
Det er ingen tvil om at veterinærane trengs i offentleg debatt. Vi sit på svært mykje kompetanse som er usynleg for folk. Vi kjenner til problemstillingar som folk ikkje ein gong veit at eksisterer.
Ikkje minst i møte med forbrukarane kan vi spele ei rolle. Gjennom å tilføre forbrukarane kompetanse kan vi ha innflytelse og påvirkningskraft.
Det er stor avstand mellom landbruk og forbrukar. Folk flest kan svært lite om matproduksjon.
Kva skal dei kjøpe? Øko kylling eller konvensjonell?
Skal dei ete sau eller kalkun?
Er nøkkelholet bra, med tanke på dyrehaldet i fjørfenæringa?
Forbrukarane må ha kompetanse for å ta gode valg. Dei har krav på å få vite kva dei et, og det får dei per dags dato ikkje. Nortura og Tines reklamekampanjer tilbyr for eksempel klisjear, ikkje fakta.
Er norske veterinærars rolle å passivt hegne opp om mytene, eller skal vi bidra til konstruktiv kunnskap til offentligheten?
Kven sitt ærend skal vi gå? Næringane eller dyras?
Ein del av mine kollegaer fryktar journalistar. Eg har opplevd å bli mistenkeliggjort av kollegaer ute i felt. Men det har dei ingen grunn til. For ein journalist er kildevern like basic som at ein ikkje publiserer journalar på Facebook.
Eg skal sei litt om korleis eg skriv.
Eg er opptatt av å bli lest og av å gjere inntrykk på den som les. Eg er tabloid, tilgjengelig og skriv enkelt.
Eg bygger artiklane pedagogisk og bygger dei opp rundt ei konflikt. Eg er ikkje redd for å vere personleg og ikkje redd for å appellere til følelsar, for å spisse eller problematisere.
For det er som sagt stor avstand mellom forbrukarar og landbruk. Det ein veit lite om, er vanskeleg å lese om. Difor må det skrivast slik at dei skjønar kva som står der, og slik at dei føler at det angår dei.
Kvifor ellers skal dei lese det? Folk les ikkje for å vere greie med deg.
Skal du skrive om landbruk i VG nyttar det ikkje å sende inn ein artikkel om mastitt på ku og konkludere med at det er synd på kua.
Eg skal ta nokre pene eksempel fra eigne artiklar
og før eg les opp, skal eg påpeike ein viktig ting. Det er aldri blitt påvist faktafeil i mine artiklar, med trykk på aldri...
Første eksempel:
Tittel: Det er greit at vi halal-slaktar i Norge. (Interessevekker) artikkel i Dagsavisen. Tittel som fekk mange til å tenke, shit, gal dame som vil halshogge kyr.
med denne tittelen solgte eg inn denne saken: halalslakt i Norge er akkurat som anna slakting. Einaste skilnaden er at ein ved halalslakt ber ei bøn.
Rein folkeopplysning ikledd ein festlig tittel, men uten festlig tittel, ingen lesarar.
Neste eksempel er ein kronikk frå Bergens Tidende:
Tittel: Søppelkalkun.
Ingress: Når ein veit korleis produksjonen går føre seg, er det vanskeleg å forstå korleis kalkun kan kallast festmat.
Kronikken handla om dyrevelferd i kalkunproduksjon.
Så kan forbrukern tenke sjølv.
Nortura vart skikkelig forbanna, men greidde ikkje påvise ein faktafeil i artikkelen. Dei forsøkte få meg til å framstå som dum. Backfire.
Ein annan tittel er denne: Frå beite til bur. Frå Aftenposten.
Problematikken her går på at norske dyr ikkje lenger går på beite. Dei står i bur og hallar. Vi produserer meir og meir kylling, kalkun og gris. Vi går over frå grasbasert til kraftforbasert produksjon.
Simple facts for ein veterinær. Ukjent for forbrukarane.
Men denne kunnskapen er viktig for forbrukarane å ha når dei står i butikken og skal handle mat. Denne kunnskapen er også viktig å ha når forbrukarne skal stemme ved valg, når dei skal bestemme seg for om dei skal kjøpe norsk eller import. Er Norge betre enn andre land på dyrevelferd eller er det ein bløff? Folk blir stadig meir kritiske.
Og forbrukarane lyttar og les. Det haglar inn med tilbakemeldingar, pakkar i posten, mails, trugsmål, middagsinvitasjonar og telefonar. Ein mottar også meldingar av typen:
Store problem har du vesle jente.
Eller denne varianten:
huttetu, du er gal, søk hjelp.
Ein snill versjon er denne: Du er støgg og tom i pappen.
Eller: får du psykologhjelp på fylkeskommunens budsjett?
Svaret på det siste spørsmålet er altså nei.
BØNDENES SAK:
Eit anna argument eg har fått høyre er at veterinærane skal tale bøndenes sak.
Eg er ingen bondens talsmann på andre måtar enn at eg meiner bønder må tjene betre. Betre lønn for bonden gir betre velferd for dyra.
Vi må integrere politikk i veterinærmedisinske perspektiv. Vår jobb er ikkje å oppretthalde norsk landbruk, men å oppretthalde eit norsk landbruk i verdsklasse.
Igjen kan vi spørre oss: kven er det vi snakkar på vegne av?
Og Kvifor får veterinærforeningen så masse pes for å sei nei til pelsdyr?
Kvifor får eg så masse kred for å påpeike at Tine bløffer i sine reklamefilmer når dei seier alle norske kyr går på beite? Og er det greit at Tine bløffer forbrukarane?
Og kven skal sei frå når ingen veit at det er ein bløff?
Vi har inga plikt til å delta i det offentlige ordskiftet. Men vi har ein rett. Skal vi kome til orde, må vi våge å ta stilling. Om vi ikkje vågar det, kan vi halde oss til å klappe kattar i Trude Mostue-stil og delta i Veterinærdrømmeprogram.
Min konklusjon er at det er stor interesse for vår kompetanse i det offentlige rom. Og det er stort behov.
Debattomtalen.
Vil synliggjøre veterinærene: sak om debatten i Nationen.
Det er problemstillingar som gjer noko interessant.
Ein kan ikkje klage på at Aftenposten ikkje trykker ein reint informativ artikkel som ikkje diskuterer, ikkje tar stilling og ikkje problematiserer. Ein slik artikkel høyrer ikkje heime i Aftenposten. Den er uinteressant.
Skal ein delta i debatt, må ein våge å ta stilling.
Tittelen på kveldens debatt er dei tause veterinærane.
Men veterinærar finst i media.
Norges mest kjende veterinær, Trude Mostuen, meiner ingen bør få unger uten å ta minst to tre års perm per unge. Mostue er i underhaldningsbransjen, dansar på tv og vekker latterbrøl hos kultureliten.
Mostue er slik som media liker å framstille oss. Uten forstand på politikk og veldig glade i dyr. Dette er den stereotypiske fortellinga media har skapt av oss.
Så ja, veterinærane finst der ute.
Og har nokre underlige kvinnesyn.
Veterinærar og dyr er lettvint underhaldning.
Dette er Trude Mostue eit godt eksempel på, samt tv-serien om veterinærstudentar. Det krev ingenting av mediekonsumenten og vi krev ingenting av dei. I desse settingane flyt vi på mytene og tilbyr lite nytt.
Undehaldningsarenaen bidrar til å styrke det bildet som alt finst av oss i offentlig rom: som snille med dyr. Ein tek tak i ei historie som folk alt kjenner: dyrlegen som fiksar katten, og så bygger ein vidare på denne.
Dette er kjent, og det som er kjent vil vi høyre meir om. Det gir klikk på nettavisene og antal klikk gir reklameinntekter for mediene. Det er grei mediapsykologi. Trude Mostue er ein klikkgenerator.
Eg har møtt ei mengde fordommar mot veterinærar i media.
Folk veit ikkje kva vi kan. Naturvitenskap er lågt verdsatt i media samanlikna med kompetanse på politikk og litteratur. Naturvitarar er ein lågare kaste.
Då eg begynte som journalist i Universitas, fekk eg høyre av ein kollega: veterinærar deltar da aldri i samfunnsdebatt. Det er da ikkje noko poeng for deg å vere journalist.»
Her om dagen fekk eg ein kommentar på min blogg: «Veterinærar er like synlege i offentligheten som pasientane sine».
Dette er ein ganske treffande kommentarar for korleis folk ser på oss.
På veterinærhøgskkulen var det vanleg med kommentarar av typen «Kvifor er du journalist når du er veterinær?»
Folk såg ingen kopling mellom veterinærmedisin og media.
Og på røykerommet klaga professorane seg over dei uengasjerte studentane som berre var opptatt av hundane sine.
Det er forjævlig. Sitat slutt.
Kontrasten mellom studentengasjementet på Blindern og NVH var enorm.
--
Men då Marie her skreiv om Trude Mostue sine mediautspel på leiarplass i veterinærtidsskriftet før jul, skreiv ho at alle veterinærar kan gjere som dei vil. Det var konklusjonen. Da forstod eg litt meir av kvifor veterinærforeningen har trøbbel med å kome på trykk.
Vågar ein ikkje ta stilling, har ein lite i den offentlige debatten å gjere. Det hjelp ikkje å påstå at veterinærar ikkje vil krangle. Det er ein lang veg frå å ta stilling til å krangle.
Det er ingen tvil om at veterinærane trengs i offentleg debatt. Vi sit på svært mykje kompetanse som er usynleg for folk. Vi kjenner til problemstillingar som folk ikkje ein gong veit at eksisterer.
Ikkje minst i møte med forbrukarane kan vi spele ei rolle. Gjennom å tilføre forbrukarane kompetanse kan vi ha innflytelse og påvirkningskraft.
Det er stor avstand mellom landbruk og forbrukar. Folk flest kan svært lite om matproduksjon.
Kva skal dei kjøpe? Øko kylling eller konvensjonell?
Skal dei ete sau eller kalkun?
Er nøkkelholet bra, med tanke på dyrehaldet i fjørfenæringa?
Forbrukarane må ha kompetanse for å ta gode valg. Dei har krav på å få vite kva dei et, og det får dei per dags dato ikkje. Nortura og Tines reklamekampanjer tilbyr for eksempel klisjear, ikkje fakta.
Er norske veterinærars rolle å passivt hegne opp om mytene, eller skal vi bidra til konstruktiv kunnskap til offentligheten?
Kven sitt ærend skal vi gå? Næringane eller dyras?
Ein del av mine kollegaer fryktar journalistar. Eg har opplevd å bli mistenkeliggjort av kollegaer ute i felt. Men det har dei ingen grunn til. For ein journalist er kildevern like basic som at ein ikkje publiserer journalar på Facebook.
Eg skal sei litt om korleis eg skriv.
Eg er opptatt av å bli lest og av å gjere inntrykk på den som les. Eg er tabloid, tilgjengelig og skriv enkelt.
Eg bygger artiklane pedagogisk og bygger dei opp rundt ei konflikt. Eg er ikkje redd for å vere personleg og ikkje redd for å appellere til følelsar, for å spisse eller problematisere.
For det er som sagt stor avstand mellom forbrukarar og landbruk. Det ein veit lite om, er vanskeleg å lese om. Difor må det skrivast slik at dei skjønar kva som står der, og slik at dei føler at det angår dei.
Kvifor ellers skal dei lese det? Folk les ikkje for å vere greie med deg.
Skal du skrive om landbruk i VG nyttar det ikkje å sende inn ein artikkel om mastitt på ku og konkludere med at det er synd på kua.
Eg skal ta nokre pene eksempel fra eigne artiklar
og før eg les opp, skal eg påpeike ein viktig ting. Det er aldri blitt påvist faktafeil i mine artiklar, med trykk på aldri...
Første eksempel:
Tittel: Det er greit at vi halal-slaktar i Norge. (Interessevekker) artikkel i Dagsavisen. Tittel som fekk mange til å tenke, shit, gal dame som vil halshogge kyr.
med denne tittelen solgte eg inn denne saken: halalslakt i Norge er akkurat som anna slakting. Einaste skilnaden er at ein ved halalslakt ber ei bøn.
Rein folkeopplysning ikledd ein festlig tittel, men uten festlig tittel, ingen lesarar.
Neste eksempel er ein kronikk frå Bergens Tidende:
Tittel: Søppelkalkun.
Ingress: Når ein veit korleis produksjonen går føre seg, er det vanskeleg å forstå korleis kalkun kan kallast festmat.
Kronikken handla om dyrevelferd i kalkunproduksjon.
Så kan forbrukern tenke sjølv.
Nortura vart skikkelig forbanna, men greidde ikkje påvise ein faktafeil i artikkelen. Dei forsøkte få meg til å framstå som dum. Backfire.
Ein annan tittel er denne: Frå beite til bur. Frå Aftenposten.
Problematikken her går på at norske dyr ikkje lenger går på beite. Dei står i bur og hallar. Vi produserer meir og meir kylling, kalkun og gris. Vi går over frå grasbasert til kraftforbasert produksjon.
Simple facts for ein veterinær. Ukjent for forbrukarane.
Men denne kunnskapen er viktig for forbrukarane å ha når dei står i butikken og skal handle mat. Denne kunnskapen er også viktig å ha når forbrukarne skal stemme ved valg, når dei skal bestemme seg for om dei skal kjøpe norsk eller import. Er Norge betre enn andre land på dyrevelferd eller er det ein bløff? Folk blir stadig meir kritiske.
Og forbrukarane lyttar og les. Det haglar inn med tilbakemeldingar, pakkar i posten, mails, trugsmål, middagsinvitasjonar og telefonar. Ein mottar også meldingar av typen:
Store problem har du vesle jente.
Eller denne varianten:
huttetu, du er gal, søk hjelp.
Ein snill versjon er denne: Du er støgg og tom i pappen.
Eller: får du psykologhjelp på fylkeskommunens budsjett?
Svaret på det siste spørsmålet er altså nei.
BØNDENES SAK:
Eit anna argument eg har fått høyre er at veterinærane skal tale bøndenes sak.
Eg er ingen bondens talsmann på andre måtar enn at eg meiner bønder må tjene betre. Betre lønn for bonden gir betre velferd for dyra.
Vi må integrere politikk i veterinærmedisinske perspektiv. Vår jobb er ikkje å oppretthalde norsk landbruk, men å oppretthalde eit norsk landbruk i verdsklasse.
Igjen kan vi spørre oss: kven er det vi snakkar på vegne av?
Og Kvifor får veterinærforeningen så masse pes for å sei nei til pelsdyr?
Kvifor får eg så masse kred for å påpeike at Tine bløffer i sine reklamefilmer når dei seier alle norske kyr går på beite? Og er det greit at Tine bløffer forbrukarane?
Og kven skal sei frå når ingen veit at det er ein bløff?
Vi har inga plikt til å delta i det offentlige ordskiftet. Men vi har ein rett. Skal vi kome til orde, må vi våge å ta stilling. Om vi ikkje vågar det, kan vi halde oss til å klappe kattar i Trude Mostue-stil og delta i Veterinærdrømmeprogram.
Min konklusjon er at det er stor interesse for vår kompetanse i det offentlige rom. Og det er stort behov.