- Vi skal forbedre dyrevelferden i fjørfenæringen, seier leiar i Fjørfelaget, David Koht Nordbye, og argumenterer i same andedrag for å auke antalet kilo levandevekt kylling per kvadratmeter frå dagens 34 til 39. Kyllingen skal med andre ord få betra velferd gjennom å stå stadig trongare. Les kommentaren her.
Det er ingen andre enn fjørfenæringen som ser logikk i ein slik argumentasjon: mindre plass per dyr gir auka velferd, og få andre enn næringen sjølv som vil påstå at kyllingar har god dyrevelferd.
Det er ikkje vanskeleg å sjå at fjørfenæringens mål på dyrevelferd i grunnen handlar om økonomi.
Det er tomme ord og dobbelmoral når Koth argumenterer for betre velferd i produksjonen av stadig meir påskekyllingar til folket. Lat oss slå det fast med ein gong. Dyrevelferd er eit ord utan innhald i fjørfenæringen. No skal det tømmast ytterlegare. Og argumentet, ja det er dyrevelferd.
Ein bør vere klar over at forskrifter for hald av fjørfe ikkje er utarbeidde av hensyn til dyrevelferd, men som eit kompromiss med kva fjørfenæringen har råd til å tilby fjørfeet, utan at det går utover økonomien deira. Slik er det i alle husdyrnæringar, men i fjørfe er det spesielt tydelig at alt snakket om dyrevelferd er lite anna enn snakk.
Eg meiner det er på høg tide å sette fokus på bonden som driv med fjørfe. Vi må slutte å fokusere på forskrifter og krav, og få fokus over på mennesket som driv denne produksjonen. Kva slags etikk har folk som lever av oppdrett av kyllingar med beinproblem, kronisk svolt og bukhinnebetennelse? Rasen Ross som vert nytta i norsk kyllingoppdrett veks så raskt at beinbygnad og organ ikkje held følge med kroppen. Dei er så ødelagde av avl at det er eit dyrevelferdsmessig stort problem å nytte desse dyra i produksjon av kylling. Likevel blir det gjort, og norske fjørfebønder kallar det i tillegg for god dyrevelferd.
Norske slaktekyllingar er ikkje så norske som vi liker å tru. Rugegga er importerte frå England, klekt ut i klekkeri i Norge og deretter kjørt ut til kyllingoppdrettarane der dei lever fram til slakting. Maten kyllingar et, er hundre prosent kraftfor. Norge importerer rundt 700 000 tonn kraftfor per år frå blant anna Sør-Amerika og Øst-Europa, Kashakstan.
Kyllingproduksjon i Norge kan ikkje seiast å vere særleg norsk. Verken kyllingane, som kjem frå England, og foret, som er importert, er norsk. Foreldredyra til kyllingane lever i England, og fordi avlen har gjort dei store, sjuke og overvektige, kan dei ikkje pare seg naturleg. Dei må inseminerast. Fordi avl har ødelagt svoltkjensla kan dei aldri få lov til å ete så mykje som dei ønsker. Om dei får fri tilgang til mat, et dei seg ihjel. Ergo lever dei på restriktiv diett, under konstant svolt, heile livet. Dette er etisk sterkt betenkelig.
Så kva slags etikk frontar i grunnen norske kyllingbønder når dei omtaler dette som god dyrevelferd?
Vil du lese meir, kan du sjekke ut veterinærstudentenes fagpolitiske forum om kylling. Heldigvis er mange, eller dei fleste, veterinærar obs på at fjørfe er ei etisk sterkt betenkeleg næring. Men sjølvsagt, enkelte vil forsvare næringen utfrå økonomiske perspektiv. Etisk og dyrevelferdsmessig er den derimot umogeleg å forsvare utfrå eit fagleg perspektiv.