Gå til hovedinnhold

Bondelaget bløffar om antibiotika i kyllingfôr


Brita Skallerud frå Norges Bondelag benektar i lesarbrevet “Faktafeil om norsk matproduksjon” i Dagbladet 3.juni at norske kyllingar får antibiotika i fôret. Det er rart at 2.nestleiar i Norges Bondelag ikkje er klar over dette.


Lesarbrevet Skallerud svarte på var Det er ein grunn til at mat vert billeg, Dagbladet 22.mai 2012. Lesarbrevet til Skallerud ligg, meg bekjent, ikkje på web.


Lat oss kikke på fakta: Norske standard slaktekyllingar blant anna blir gitt Narasin i fôret. Narasin er eit ionofor-polyeter antibiotika, også omtalt som koksidiostatika. At Skallerud ikkje er klar over dette, er underleg. At ho ønsker å benekte det, er interessant. Å hevde at narasin ikkje er antibiotika er bortforklaring eller mangel på medisinsk kunnskap. Sjølv EUs vitenskapskomté for mattrygghet har vurdert det som antibiotika. 

Dette skriv komiteen:

OPINION OF THE COMMITTEE: Narasin is a polyether ionophore antibiotic."


Ein kan ta seg i å lure på om Bondelagets 2.nesteleiar virkelig er så desorientert eller om ho kort sagt ikkje kan stå inne for antibiotikabruken i norsk fjørfehald og ergo benektar denne.

Nortura skriv om Narasin-bruken på sine websider, men denne informasjonen har tydelegvis ikkje nådd Skallerud.


At Skallerud i år 2012 i sitt lesearbrev vidare påstår at antibiotikumet ikkje kan settast i samanheng med resistens, er mildt sagt underleg då resistensproblematikken er ein av dei mest openbare tema for diskusjon rundt korvidt denne typen antibiotika skal anvendast i norsk kyllingproduksjon. Ho skriv også at koksidiostatika forebygger parasittinfeksjon og virker ikkje vere klar over at Narasin også virker mot bakterier. 


Skallerud trekk også fram den gjennomsnittlege transportdødeligheten på norske kyllingtransportar, 0,16 prosent utan å oppgi kilde. Talet stemmer, ifølge rapporten Kjøttets tilstand 2011 utgitt av Animalia, men det er interessant å sjå at Bondelaget bagatelliserer det faktum at Nortura beviseleg køyrer transportar der hundrevis av kyllingar frys ihel ved å omtale mine eksempel som “ulykker”.


Nei, Skallerud. Eg forstår at det smerter deg når denne typen informasjon om det bondeeigde samvirket Nortura kjem fram i media, men det er ikkje ulykker eg omtaler. Det handlar om ein gjennomgåande dårleg standard på bilar, så lat meg forklare det heilt enkelt: Dei høge dødstala i kalde og varme periodar er konsekvensane av ein del slakteritransporter i kalde periodar av året ikkje har godt nok utstyr til å halde høge nok temperaturar i bilane, noko som resulterer i at kyllingar frys ihel. Ergo vil ein på transportar i slike periodar kome opp i fleire hundre døde kyllingar, medan ein i periodar med mindre ekstreme temperaturar, er nede i færre.


Andre deler av året er det for varmt, og viftesystema i bilane for dårlege, slik at kyllingane blir kvalt av oksygenmangel. Igjen stig dødstala. Snittdødeligheten låg ut, men tala skjuler høge toppar i periodar. Skallerud bør sette seg inn i ei rekke heilt enkle fakta, eventuelt slutte med å benkekte virkeligheten. At ho bagatelliserer denne typen fjørfetransportar og benektar antibiotikabruk,, seier oss dessverre mykje om haldningane i Bondelaget og bondesamvirka.

Dette lesarbrevet står på trykk i Dagbladet 13.juni 2012.


Anne Viken, veterinær.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys