Gå til hovedinnhold

Anne Viken held eit høgt litterært nivå i forfattardebuten

skriv Haugen Bok.

Endeleg ei hestebok som er basert på ein verkeleg veterinærpraksis! Forfattar Anne Viken er sjølv veterinær og held eit høgt litterært nivå i forfattardebuten. Boka fengslar lesaren frå første side med levande skildringar, sprelsk språk, mykje humor, stort alvor og sitrande spenning, fletta saman med brei og interessant veterinærkunnskap. Vi tilrår boka på det aller varmaste - for både små og store lesarar. #anbefalt Les meir her.

Les også omtalen av boka i helgas Firda.

Book ein veterinærtime for rideleir eller rideskular inkludert bok.

I oktober held eg også ein veterinærtime for deltakarane på rideleir hos Fosseheimen Naturpark på Viksdalen. I veterinærtimen skal eg forklare litt om korleis ein hest fungerer, teikne på hesten og demonstrere blant anna sårstell og bøyeprøve på hest. Altså hands on-hest for hesteinteresserte. Alle som deltek på rideleiren får eit eksemplar av boka med seg heim.

Det går an å booke meg for liknande oppdrag på epost viken.anne att gmail.com . Eg kan også ta føre meg andre dyr enn hest. Om nokon vil ha tilbod på bøker dei kan kjøpe inn til liknande arrangement, last ned tilbodet her. Det blir gitt 40 % rabatt på innkjøp av bøker til denne typen arrangement.


Reklameplakaten for distributørar er klar. Dei som ønsker å reklamere for boka, for eksempel i forbindelse med eit arrangemang, kan bestille den gratis hos k.helgoy@samlaget.no . Slik ser den ut:


Der finst også ein give away- plakat som kan hengast på veggen. Den er utan reklame og kan bestillast på same epostadresse.

 

Så gjer som Oddvar Torsheim. Skaff deg ei bok! Eg signerer og svarer på veterinærspørsmål på bokhandelen på Handelshuset 29.september, og deltar med lesing og signering på julemarknaden på Skjerjehamn 10. og 11.november. Slik ser mine signaturar ut. Klikk

 
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...
Les mer