Rideleir med discomusikk og teikning på hestar i Viksdalen

Igår var eg med på ein rideleir på Fosseheimen Naturpark på Viksdalen i Sunnfjord. Der heldt eg veterinærtime i samband med at eg har gitt ut ei spenningsbok om dyrlegepraksis og hestar, Elise og mysteriet med dei døde hestane.

Her ser du meg og Ronja frå Viksdalen. Ronja har lese boka og synest den var kjempespennande! Så spennande at det var nesten litt skummelt. Det er kjempegøy å høyre tilbakemeldingar frå ungane!

Eg snakka om korleis det er å jobbe som hestedyrlege, korleis ein kan undersøke ein hest og kva som finst inni ein hest. Her fekk dei kjenne på pulsen på kjeven til hesten. Den var ikkje så lett å finne! Sånt må lærast!

Vi kikka også inn i hestemunnen og undersøkte korleis den såg ut på tennene og i kinna. Det er ikkje sånt eg anbefaler ungane å gjere når dei er heime aleine!

Hestar har dei same beina som oss, men dei er plassert litt annleis. Her viser eg min fot ved sida av ein hestefot for å demonstrere kvar lårbeinet på hesten sit samanlikna med på meg. Same stad, men det er ikkje så lett å sjå når ein ser ein hest sin bakfot.

Og for å vise korleis hesten ser ut inni, teikna eg på hestan med kritt. Det var ein veldig snill gamal varmblodstravar, så ho fan seg i å bli påteikna skjelett, lunger og litt tarmar.

Etterpå fekk ungane sjå i ei ekte dyrlegebok, altså den store anatomiboka på engelsk og latin. Dette slo an. Tennene til hesten liknar blant anna på sko, tøflar og sokkar, blei det sagt, og at hesten hadde ei så stor tunge hadde ingen trudd! Dessutan er det fascinerande at hesten har holrom i skallen!

Etterpå var det bål, mat og boksignering. Alle ungane som deltok på rideleiren fekk Elise og mysteriet med dei døde hestane inkludert i pakkeprisen. Dette er eit tilbod fleire rideleirar kan nytte seg av, eller rideskular. Samlaget gir gode rabattar på innkjøp av bøker til slike arrangemang, og eg kan bookast med på kjøpet.

Grilling! Ei jente fortalde meg at ho har lese boka om Elise. Ho sa den var så frykteleg spennande at det var nesten litt skummelt! Det er veldig interessant å møte folk som har lese boka så inngåande og engasjerer seg så mykje i historia! Ho hadde teke alle poenga, tenkt grundig over alt og spurde ei rekke spørsmål. Det liker eg! Bring it on! No finst boka til salgs på butikken på Viksdalen, hos Spar på Sande, Vassenden, Bygstad og Skei, samt på Bunnpris i Leirvik og Sørbøvåg. Der kjem også fleire butikkar etterkvart!

Bål er kos ved elvekanten! I adventstida vert her open gard på Fosseheimen Naturpark kvar søndag. Det må alle få med seg! Den 16.desember signerer eg bøker, og kvar søndag finst der lokale forfattarar å treffe, blant anna Hilde Buer, som har skrive Villsauboka.

Så var det ut på ridebana igjen! Full fres og alle har mål dei skal nå i løpet av dagen!

Birger Meland kom på besøk og hadde ettermiddagssending frå NRK Sogn og Fjordane på direkten frå Fosseheimen! Nettsaka kan du lese her.

Det kjem også innslag på Vestlandsrevyen! Her kan du sjå innslaget.

Hinder på skogsveg! Her er det kosteleg å ri. Ein kan hoppe hinder, ri i elva eller på ridebane.

Emma Birkeland Haufe frå Bergen og Ronja Vallestad frå Viksdalen kosar seg på rideleir.

NRK var med og køyrde vogn! Det var ein steike artig dag! Karina vert intervjua. Malene og Oline sit på.

Elise og mysteriet kan bestillast hos Haugenbok.no .

Kontakt viken.anne att gmail.com om du vil booke meg for signering, dyrlegetime eller anna i forbindelse med boka.

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys

Les mer

Søk i denne bloggen