Eg tek ikkje sjansen på å utelatande overlate mi barnebok, Elise og dei døde hestane, til bokbutikkar. Bokbutikkane gjer ofte ein dårleg promoteringsjobb, og har eit stort fokus på bestselgarar. Difor har eg solgt boka til ei rekke matbutikkar.
Boka er sjølvsagt også i bokbutikkar, samt innkjøpt av bibliotekas innkjøpsordning. Dessutan av haugenbok.no utropt til årets beste hestebok.
Boka er sjølvsagt også i bokbutikkar, samt innkjøpt av bibliotekas innkjøpsordning. Dessutan av haugenbok.no utropt til årets beste hestebok.
Enkelte bokhandlarar, samt Haugenbok.no, har vore svært flinke til å vise fram Elise-boka med anbefalingar og kampanjer. Men ikkje alle lesarar går innom ein bokbutikk så ofte, og ikkje alle bokbutikkar er særleg gode på å selge bøker. Det er blant anna eit problem at bokbutikkar i bokmålsområder, som trass alt er mesteparten av Norge, ikkje promoterer nynorske barnebøker. Eg starta difor personleg innsalg til matbutikkar, og responsen var veldig positiv. Elise-boka har lenge vore å få kjøpt ved kassa på ei rekke Spar, Bunnpris-butikkar og Coop Xtra. Eg ønsker at folk skal vite om boka, og skal dei vite om den, må dei informerast. Folk flest trålar ikkje bokhandlarar dagleg. Matbutikkane er proffe salgskanalar, og tek dei inn eit produkt, vil dei få det solgt. Dessutan når dei ut til publikum.
Og
har matbutikkane først kjøpt den inn, vil dei bli kvitt den også, så
dei
stiller den tydelig fram i butikken, ikkje bak ein haug andre bøker.
Folk ser den, og da kjøper dei den også. Matbutikkar vil selge bøkene,
og det vil eg også.
Kvalitetslitteratur kan fint selgast side om side med
kiosklitteratur, fårepølse og Tine melk. Det er lågterskel og
svært synleg litteraturformidling. Ein av Spar-butikkane kjem aleine til
å tippe FØRTI solgte bøker. Det er svært mykje for ein butikk. Og dei slår knock out på bokbutikkane i boksalg. Kvifor? Fordi dei stiller ut boka. Og denne boka er lettsolgt.
Eg snakte med ein butikksjef som sa den rant ut av butikken i eit tempo
han aldri har solgt bøker i før. At bokbutikkane ikkje klarer plukke
opp bøker som sel, er meg ei gåte. Men vi treng dei
snart ikkje lenger. På same måte som webomtaler av bøker tek over for
bokanmeldarar, tek andre salgskanalar over for bokbutikkane. Eg anser
ikkje dette som noko negativt. Kan ikkje bokhandlane gjere jobben sin,
kan nokre andre og flinkare ta over. Bokhandlarane skal fremme litteratur, men denne
jobben gjer matbutikkar og sosiale medier langt betre.
Alt handlar om å
gjere boka synleg for publikum i alternative kanalar. Sosiale medier og
matbutikkar
har effektivt løfte denne barneboka ut av bokbutikkanes konservative
hyller og ut til publikum. Å lene seg utelatande på tradisjonelle
salgskanalar og best selgar-fokuserte bokhandlarar, er heilt klart ikkje
eit alternativ om ein ønsker nå publikum.
Kvifor? Fordi kvart år kjem det ut rundt 1100 barnebøker på bokmål, og rundt 70
på nynorsk. Det er hard konkurranse. Då gjeld det å gjere boka si synleg. Mange forfattar gjer ingen jobb med dette. Dette er sjølvsagt opp til dei, og kvar og ein sitt valg, men enkelte meiner underleg nok det er ei synd å promotere eigne verk, og at kvalitet sel uansett, men dette er ein naiv påstand. Lesarar må vite om eit kvalitetsprodukt for å kjøpe det, og då må det promoterast. Eg har skrive ei bok, den er bra, og den vil eg selge til DEG. Sjølvsagt.
Så korleis nå gjennom?
Eg hadde og tenkt litt
på korleis eg kunne nå gjennom mediemuren, ut til lesarane med ei barnebok. Skal nokon lese boka, må dei trass alt vite at den finst,
og målet med å skrive ei bok, er sjølvsagt at den skal bli lesen.
Barnebøker blir ofte oversett fullstendig av media. Eg var førebudd
på å bli oversett.
Men som junkie på
sosiale medier pusha eg boka ut på blogg, Twitter og Facebook utan å tenke meg særleg om, og to
veker før boka var trykt, hadde vi fått dobbelside i Dagsavisen med
fokus på heltar i barnebøker, dobbelside i Klassekampen med fokus
på hestesjangeren, samt to saker på NRK. Takk til sosiale medier.
Boka har, for ordens skuld, i ettertid fått ei rekke meldingar, samt
fleire presseoppslag, men sosiale medier har vore grunnmuren i
marknadsføringa.
Elise i Klassekampen som hovedoppslag for haustens bøker.
Eg må sei meg ganske nøgd med både responsen frå lesarar og med gode salgstal, men bokbutikkane gir eg ikkje mange øre for. Dei burde lære seg litt marknadsføringstriks som gjer det mogeleg for dei å selge anna enn nokre få best selgarar. På dette feltet er dei ikkje så proffe. Kan ein salg, kan ein selge alt, også barnebøker av ein debutant.
Å skrive om salgsmetodane, er eit ledd i marknadsføringa av Elise og mysteriet med dei døde hestane, men det har du vel alt skjønt;)