I helga var det MGP delfinale i Florø. Såkalla folkefest. Finansiert, ikkje av berre NRK, men av Sogn og Fjordane fylkeskommune med 600 000 kroner, samt Flora med 400 000. Det er tredje år på rad at fylkeskommunen går inn med støtte til arrangering av lokal delfinale. Første året med 900 000 og andre året med 750 000. No i år altså 600 000. På same tid kuttar dei i kulturbudsjetta og har særs dårlege kulturtilbod til ungdom.
Les også: min analyse av Sogn og Fjordanes marknadsføringstiltak
Lat meg gjere eit par ting heilt klar: At private aktørar går inn og finansierier delfinalen, er derimot heilt topp. Eg har ingenting imot MGP, men eg har noko imot at fylkeskommunen bidreg med finansiering, samt begrunningane dei nyttar for å forsvare sitt økonomiske bidrag.
Les også om korleis Sogn og Fjordane kan unngå taparstempelet, kronikk i Bergens Tidende, 2010.
På første benk under delfinalen sat ei rekke ordførarar, deriblant fylkesordførar Åshild Kjelsnes, med ordførerkjeder og glitterkjolar.
Det er eit absurd show å følge med på, korleis fylkeskommunen går ned i kneståande i gullkjolane sine for å få lov å ha ein lokal delfinale dei attpåtil må betale for. For det er slik det framstår. Dei framstiller seg som om dei trur at glasperler er gull.
Dei kaller det reklame for Sogn og Fjordane, men eg er usikker på om reklameeffekten er den dei hadde tenkt seg. Å framstille bygda som ein stad der ein går i kneståande for å få arrangere ein delfinale er ikkje direkte imagefremmande.
Det lyser ikkje folkefest, men desperasjon av arrangementet om ein ser på begrunningane frå fylkeskommunen. Tidlegare fylkesordførar Nils R Sandal begrunna ein pengebevilgning til MGP delfinale med reklameverdi.
Snakket om reklameverdi, er lyden av desperasjon.
Snakket om reklameverdi er også det snakket ein tyr til kvar gong ein vil bruke pengar på noko som ellers vanskeleg kan forsvarast. Reklameverdien er ein påstand som ikkje kan etterprøvast, og det fremste symptom på desperasjonen som rår i Sogn og Fjordane. Det er også eit symptom på inkompetansen når det kjem til kunnskap om markandsføring. Og reklameverdi er umogeleg å etterprøve. Reklameverdi er utfrå desse kriteria ikkje haldbart som begrunning for ei bevilning på i år 600 000. Men sjølv om ein er desperat, bør ein prøve å halde på eit snev av sjølvrespekt.
Det er ikkje sjølvrespekt å kle seg i gull for ein delfinale i MGP finansiert utfrå begrunningar om "reklameverdi". Det er kompetalseløst.
Dei bør kaste argumentet om reklameverdi på båten, og heller bruke den einaste forklaringsfaktoren som kan brukast: folkefest for folk flest. Dette ville også ha vore i tråd med sittande regjerings kulturpolitikk der ei av målsetningane er at kulturen skal tilgjengeliggjerast for alle.
Om dei verkeleg trur på sitt eige argument om reklameverdi, manglar dei openbart kompetanse om kva som gir reklameverdi. Ergo manglar ein også kompetansen til å bevilge pengar til eit slikt arrangment som ein delfinale i MGP.
Rekka av gullkjolekledde og kjedepynta ordførarar er biletet av indianararane som trur glasperler er ekte. Alle som har kunnskap om amerikansk kolonihistorie forstår denne metaforen.
Ei fin rekke klovnar. Nokre ordførarar ville ikkje sitte der, det kan vi forstå. Dei er trass alt politikarar og bør ha litt sjølvrespekt. For kven skal ellers ha det, om ikkje dei folkevalgte på vegne av folket? Å sjå folkevalgte dresse seg som klovnar, bidreg ikkje til auka sjølvfølelse på vegne av Sogn og Fjordane. Det bidreg derimot til å prente inn desperasjonen og fatalismen: vi har ikkje kontroll, vi gjer kva som helst, vi er gislane som forsøker å få nokon til å sjå oss. Sjå oss! Vi fallbyr oss!
Dei framstiller seg som bygdevulgaristar, tydelegvis utan å vite om det sjølv, dei som sit der. Og denne mangelen i innsikt i kva det er dei faktisk foretar seg, er urovekkande. Kva blir det neste? Den som handlar i desperasjon, handlar som kjent ofte utan rasjonelle begrunningar. Dette er MGP eit symptom på. Ein lagar seg forklaringar som ein så trur på sjølv: reklameverdi.
Men til skilnad frå den tids indianarar, burde fylkeskommunen vite skilnaden på fake og real, glasperler og reell verdi.
Og har ein ikkje snev av sjølvrespekt? Nei, og det er det som er problemet. Ein har for låg sjølvtillit og fallbyr seg, sjølv om dei sjølv må betale for kaka. Etterpå stiller ein i gull. Det er episk.
Signaleffekten av gullrekka under MGP er tydeleg. Under delfinalen av MGP framstår den såkalla lokale politiske eliten som indianarar som har fått kasta glasperler til seg, og i takknemlighet stiller i sin finaste stas. Dei framstiller bygde-Norge som ein vulgær arena der ein trur at glasperler har verdi, der ein er så inkompetente at ein trur at MGP delfinale gir reklameverdi verdt mange hundre tusen. Desperasjon.
Lat meg stille eit spørsmål: kven hugsar kvar delfinalane vart arrangert ifjor?
Fylkeskommunensn finansiering av delfinalen i MGP er ei fatalistisk form for bygdevulgarisme. Fatalisme er det motsette av å ta kontroll. Vulgær betyr ukultivert og simpelt, det motsette av kompetent. Sjeldan kjem Sogn og Fjordanes mindreverdskjensle og desperasjon tydelegare fram enn under MGP delfinalen i Florø.
Singnaleffekten er ikkje til å misforstå.
Reklameverdi? Ja, om ein ønsker bygge opp under fordommar mot bygde-Norge. Då er fylkeskommunens finansiering av delfinalen i MGP definitivt verdt pengane.
Les også: min analyse av Sogn og Fjordanes marknadsføringstiltak
Lat meg gjere eit par ting heilt klar: At private aktørar går inn og finansierier delfinalen, er derimot heilt topp. Eg har ingenting imot MGP, men eg har noko imot at fylkeskommunen bidreg med finansiering, samt begrunningane dei nyttar for å forsvare sitt økonomiske bidrag.
Les også om korleis Sogn og Fjordane kan unngå taparstempelet, kronikk i Bergens Tidende, 2010.
På første benk under delfinalen sat ei rekke ordførarar, deriblant fylkesordførar Åshild Kjelsnes, med ordførerkjeder og glitterkjolar.
Det er eit absurd show å følge med på, korleis fylkeskommunen går ned i kneståande i gullkjolane sine for å få lov å ha ein lokal delfinale dei attpåtil må betale for. For det er slik det framstår. Dei framstiller seg som om dei trur at glasperler er gull.
Dei kaller det reklame for Sogn og Fjordane, men eg er usikker på om reklameeffekten er den dei hadde tenkt seg. Å framstille bygda som ein stad der ein går i kneståande for å få arrangere ein delfinale er ikkje direkte imagefremmande.
Det lyser ikkje folkefest, men desperasjon av arrangementet om ein ser på begrunningane frå fylkeskommunen. Tidlegare fylkesordførar Nils R Sandal begrunna ein pengebevilgning til MGP delfinale med reklameverdi.
Snakket om reklameverdi, er lyden av desperasjon.
Snakket om reklameverdi er også det snakket ein tyr til kvar gong ein vil bruke pengar på noko som ellers vanskeleg kan forsvarast. Reklameverdien er ein påstand som ikkje kan etterprøvast, og det fremste symptom på desperasjonen som rår i Sogn og Fjordane. Det er også eit symptom på inkompetansen når det kjem til kunnskap om markandsføring. Og reklameverdi er umogeleg å etterprøve. Reklameverdi er utfrå desse kriteria ikkje haldbart som begrunning for ei bevilning på i år 600 000. Men sjølv om ein er desperat, bør ein prøve å halde på eit snev av sjølvrespekt.
Det er ikkje sjølvrespekt å kle seg i gull for ein delfinale i MGP finansiert utfrå begrunningar om "reklameverdi". Det er kompetalseløst.
Dei bør kaste argumentet om reklameverdi på båten, og heller bruke den einaste forklaringsfaktoren som kan brukast: folkefest for folk flest. Dette ville også ha vore i tråd med sittande regjerings kulturpolitikk der ei av målsetningane er at kulturen skal tilgjengeliggjerast for alle.
Om dei verkeleg trur på sitt eige argument om reklameverdi, manglar dei openbart kompetanse om kva som gir reklameverdi. Ergo manglar ein også kompetansen til å bevilge pengar til eit slikt arrangment som ein delfinale i MGP.
Rekka av gullkjolekledde og kjedepynta ordførarar er biletet av indianararane som trur glasperler er ekte. Alle som har kunnskap om amerikansk kolonihistorie forstår denne metaforen.
Ei fin rekke klovnar. Nokre ordførarar ville ikkje sitte der, det kan vi forstå. Dei er trass alt politikarar og bør ha litt sjølvrespekt. For kven skal ellers ha det, om ikkje dei folkevalgte på vegne av folket? Å sjå folkevalgte dresse seg som klovnar, bidreg ikkje til auka sjølvfølelse på vegne av Sogn og Fjordane. Det bidreg derimot til å prente inn desperasjonen og fatalismen: vi har ikkje kontroll, vi gjer kva som helst, vi er gislane som forsøker å få nokon til å sjå oss. Sjå oss! Vi fallbyr oss!
Dei framstiller seg som bygdevulgaristar, tydelegvis utan å vite om det sjølv, dei som sit der. Og denne mangelen i innsikt i kva det er dei faktisk foretar seg, er urovekkande. Kva blir det neste? Den som handlar i desperasjon, handlar som kjent ofte utan rasjonelle begrunningar. Dette er MGP eit symptom på. Ein lagar seg forklaringar som ein så trur på sjølv: reklameverdi.
Men til skilnad frå den tids indianarar, burde fylkeskommunen vite skilnaden på fake og real, glasperler og reell verdi.
Og har ein ikkje snev av sjølvrespekt? Nei, og det er det som er problemet. Ein har for låg sjølvtillit og fallbyr seg, sjølv om dei sjølv må betale for kaka. Etterpå stiller ein i gull. Det er episk.
Signaleffekten av gullrekka under MGP er tydeleg. Under delfinalen av MGP framstår den såkalla lokale politiske eliten som indianarar som har fått kasta glasperler til seg, og i takknemlighet stiller i sin finaste stas. Dei framstiller bygde-Norge som ein vulgær arena der ein trur at glasperler har verdi, der ein er så inkompetente at ein trur at MGP delfinale gir reklameverdi verdt mange hundre tusen. Desperasjon.
Lat meg stille eit spørsmål: kven hugsar kvar delfinalane vart arrangert ifjor?
Fylkeskommunensn finansiering av delfinalen i MGP er ei fatalistisk form for bygdevulgarisme. Fatalisme er det motsette av å ta kontroll. Vulgær betyr ukultivert og simpelt, det motsette av kompetent. Sjeldan kjem Sogn og Fjordanes mindreverdskjensle og desperasjon tydelegare fram enn under MGP delfinalen i Florø.
Singnaleffekten er ikkje til å misforstå.
Reklameverdi? Ja, om ein ønsker bygge opp under fordommar mot bygde-Norge. Då er fylkeskommunens finansiering av delfinalen i MGP definitivt verdt pengane.