Bergen i mitt hjarte. Kva er det med Bergen som får alle vestlendingar til å ville forbli her til evig tid, eventuelt dra hit for å studere for seinare å reise tilbake til der dei ein gong kom frå ein annan stad på Vestlandet, medan Bergen fortset med å forbli å våre vestvende hjarte?
Kan det vere det sinnsyke regnet som hamrar ned og vinden som vrir paraplyen, eller haglet som treffer deg i skallen som kuler når du kryssar Torgallmenningen, eller er det det store fråveret av østlendingar.. Eller er det kort sagt at her kryr av kjente som ein har kjent sidan ein var ein neve stor, som ein sprang i skauen med då ein var liten, bada naken med i elva eller drakk sine første øl sammen med? Muligens. Så da vil det med andre ord sei at eg trekkes mot Vestlandet som eit ledd i eit nostalgisk tilbakeblikk mot ein svunnen barndom. Hm. Det vil i såfall bety at det ikkje er vitsi å reise tilbake. Barndomen er jo unekteleg over. Og eg kjem som alle andre til å måtte jobbe og slite for å overleve, det blir neppe tid til å springe rundt i skauen dagen lang med badering under armen. Så kva i alle dagar skal ein vestlending dra tilbake til Vestlandet for når ein vestlending også kan jobbe og ha kompiser i Oslo?Ringen sluttes og alle veier er ein omvei heim som min fetter seier. Kanskje har han rett. Men heim kan vel vere kvar som helst. Einaste er at Bergen er eit anna land enn Oslo, og vestlendingar er eit anna folkeslag enn østlendingar, og annleis enn trønderar også for den del.
Men om ein ser bort frå Bergen. Kvifor flyttar ein som kjem frå bygda på Vestlandet så tilbake til bygda der?
Kanskje fordi ein på eit eller anna tidspunkt blir dritlei av å stå i kø like ofte som ein trekker pusten, dritlei av bråkete fulle folk i gata utanfor vindu ditt kvar einaste kveld, og fordi ein blir lei av å puste eksos og aldri kunne opphalde seg på ein stad der det er stille i meir enn fem minutt av gongen.
Vestlandet! Here I come. Eg må berre få gjort eit par ting først.