Er det ein jobb å føde unger? Er det å føde unger ein så stor jobb at kvinner bør sleppe unna tvungen verneplikt? På Verden til venstre sine nettsider ligg dette innlegget: Verneplikt for kvinner?
Anders Skyrud Danielsen skriver dette i ein kommentar til innlegget: (eg siterer direkte):
"Jeg har fått inntrykk av at folk flest er lei den sinnsyke terpingen på likestillingsdebatten, der hver eneste vinkling skal gnages på og gnages på i det uendelige, og dette i kanskje verdens mest likestilte land i dag! Er klart at vi er nødt til å se på hvordan vi kan fremme mer likestilling, men grensen mellom konstruktiv og destruktiv debatt i denne saken er ekstremt tynn."
Kan det vere at han har eit poeng? Det trur eg. Eg blir iallefall sjølv lei av at likestillingsperspektivet skal terpes på i alle samanhengar. Vi blir jo omgjort til kjønnsstrukturer heller enn individer. Det er eit evig mas om kvinner og menn og at vi er så himla skeivfordelte. Greit nok. Men om ein går vekk frå strukturdebatten og underliggande ideologi og politiske strukturer og ser på meg som velger, og dette er ikkje irrelevant pga det er eg som eventuelt skal stemme fram eit SV til neste regjering og då er det viktig at eg kjenner meg att i retorikken partiet fører.
Altså: Er eg eit menneske og kvinne, eller er eg kvinne og menneske? Eg liker helst det første. Eg er eit individ der kvinne er mitt kjønn, mitt kjønn er ikkje det mest dominerande trekket ved meg, bortsett frå sånn reint fysisk. Eg definerer meg i forhold til sosiale miljø, fagkompetanse og jobb, ikkje ut frå ein statistikk som fortel meg at eg, pga mitt kjønns bakdeler pga vi føder unger, kjem til å tene mindre og få mindre i pensjon.
Her er eit par momenter:
Er verneplikten noko som kvinner blir haldne utanfor? Gjer det at vi vert haldne utanfor at vi feks går glipp av mulighetenen for ein militær karriere?
Eller
Vil verneplikten føre til at kvinner settes ytterligere tilbake i forhold til menn ved at dei må bruke eit år i militærets tjeneste og ergo får enda eit år utenfor arbeidslivet i tillegg til alle dei åra dei har permisjon for å passe unger, og all den tida dei må bruke på familie som igjen gjer at dei ikkje klarerer klatre like raskt på karrierestigen som menn?
Er det skadelig å rote pasifisme inn i debatten om kvinnelig verneplikt?
Er det å påstå at å føde barn er ein slik vanvittig prestasjon livmorfeministisk? Og bør denne livmorsfeministiske argumentasjonen slå ut i at feks kvinner må unntas militærplikt pga dei bruker lang tid på å gravide, føde og amme unger, for så å etterpå ta mesteparten av jobben med å stelle og passe unga? Eg liker ikkje denne kjønnssedimenterende retorikken. Den stinker
Anders Skyrud Danielsen skriver dette i ein kommentar til innlegget: (eg siterer direkte):
"Jeg har fått inntrykk av at folk flest er lei den sinnsyke terpingen på likestillingsdebatten, der hver eneste vinkling skal gnages på og gnages på i det uendelige, og dette i kanskje verdens mest likestilte land i dag! Er klart at vi er nødt til å se på hvordan vi kan fremme mer likestilling, men grensen mellom konstruktiv og destruktiv debatt i denne saken er ekstremt tynn."
Kan det vere at han har eit poeng? Det trur eg. Eg blir iallefall sjølv lei av at likestillingsperspektivet skal terpes på i alle samanhengar. Vi blir jo omgjort til kjønnsstrukturer heller enn individer. Det er eit evig mas om kvinner og menn og at vi er så himla skeivfordelte. Greit nok. Men om ein går vekk frå strukturdebatten og underliggande ideologi og politiske strukturer og ser på meg som velger, og dette er ikkje irrelevant pga det er eg som eventuelt skal stemme fram eit SV til neste regjering og då er det viktig at eg kjenner meg att i retorikken partiet fører.
Altså: Er eg eit menneske og kvinne, eller er eg kvinne og menneske? Eg liker helst det første. Eg er eit individ der kvinne er mitt kjønn, mitt kjønn er ikkje det mest dominerande trekket ved meg, bortsett frå sånn reint fysisk. Eg definerer meg i forhold til sosiale miljø, fagkompetanse og jobb, ikkje ut frå ein statistikk som fortel meg at eg, pga mitt kjønns bakdeler pga vi føder unger, kjem til å tene mindre og få mindre i pensjon.
Her er eit par momenter:
Er verneplikten noko som kvinner blir haldne utanfor? Gjer det at vi vert haldne utanfor at vi feks går glipp av mulighetenen for ein militær karriere?
Eller
Vil verneplikten føre til at kvinner settes ytterligere tilbake i forhold til menn ved at dei må bruke eit år i militærets tjeneste og ergo får enda eit år utenfor arbeidslivet i tillegg til alle dei åra dei har permisjon for å passe unger, og all den tida dei må bruke på familie som igjen gjer at dei ikkje klarerer klatre like raskt på karrierestigen som menn?
Er det skadelig å rote pasifisme inn i debatten om kvinnelig verneplikt?
Er det å påstå at å føde barn er ein slik vanvittig prestasjon livmorfeministisk? Og bør denne livmorsfeministiske argumentasjonen slå ut i at feks kvinner må unntas militærplikt pga dei bruker lang tid på å gravide, føde og amme unger, for så å etterpå ta mesteparten av jobben med å stelle og passe unga? Eg liker ikkje denne kjønnssedimenterende retorikken. Den stinker