Gå til hovedinnhold

Kafe Nærleiken i Eikefjorden

Gro Rukan har opna kafeen Nærleiken i Eikefjorden. Eg drog dit ein tur for å drikke kaffe med villsaubonde Hilde Buer. Det var riktig så hyggelig. Her ser ein dørskiltet...
... og inventaret. Alle møblane kan du kjøpe og ta med deg heim om du har lyst.
Stil på ein ha på kafe.
Maten ser lekker ut..
og til og med toalettveggen i første etasje er dekorert. Gjennomført med andre ord.
Slik ser kafeen ut frå gateplan i Eikefjorden.

Her er Hilde og Tassen. Dei ventar på anten økologisk is, god kaffe, heimelaga muffins eller anna godt. Den økologiske isen kan absolutt anbefalast. Same kan muffins og kaffe.
Ute er det god plass til store hundar...
... og om du skulle bli kald på beina, kan du gå ned i butikken i kjellaren og kjøpe deg eit par tøflar frå Mongolia. Fare trade-varer, eller rettferdige produkt som det heiter på norsk. Her finn du mangt og mykje...
.. blant anna desse skålene frå Afrika som er laga av emballasje. Veldig kule. Her har Gro også skåler med fiskemønster på! Og Fanta eller Cola-mønster. Man tager hva man haver..

Les min kommentar i Nationen om kafekultur til bygda her.

I dag traff eg ein journalist på gata i Tromsø, nærmare bestemt traff eg han inne i Kåfjord ambassade som står på torget i Tromsø. Han spurte om det var eg som var journalist frå Bygstad. Ja, sa eg. Då sa han at han hadde likt denne kommentaren min om kafekultur. Han hadde lese den. Verda er jammen lita.

Her er blogginnlegg om samme sak med fleire bilder av fine kafear i Sogn og Fjordane: her.
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...
Les mer