Brudereisen av Marieke van der Pol, rykande fersk på norsk. Berre heilt nydelig frå start til slutt. Eg må tenke litt før eg skrive noko meir. Av og til er det kanskje like greit å ikkje skrive eit ord, berre tenke litt. Sjekk ut filmtraileren. Reint skriveteknisk gjer denne boka eit grep som eg liker. Den hopper som ein film. Vi befinn oss i ei dramatisk scene, og så brått er vi hoppa framover i tid. Hovedpersonen har tatt eit valg og handla, og når vi blar om, i neste kapittel, på neste side, er han på vei. Eksempelvis når Derk krangler med Ada. Han går ut døra på vei til skulen med ungane. Ho står att. Når eg begynner på neste side, sit ho på toget på vei vekk. Vi får ikkje lese eit ord om at ho tenker seg om, at ho pakker, at ho går ut døra, springer til toget, kjøper billett. Vi blir berre plassert direkte på toget der ho alt er fleire timar på veg vekk frå mannen. Fleire stader er slike overganger brukt veldig effektivt. Ein hoppar mange år i tid på få linjer. Forfattaren hopper

Raister: fuck you! Denne saken er så drøy. Vanvittige motherfuckers finst der ute i det offentlige rom, eg har sjølv fått innom eit par på denne bloggen, men dette tar kaka. Råtne jævler som skriv slike ting i kommentarfelt. Avskum, grøftefyll, fryktspredere, får eg lyst til å skrive. Forbanna homofober: fuck you too! I natt tok eg taxi heim. Sjåføren var ein middelaldrande fyr som øste av seg forbannelser og besvergelser over homofile. Det begynte med at han såg to menn hand i hand på gata. - Kan du tenke deg noko så ekkelt? To menn? Menn har så stygge lår, og så masse hår, sa han til meg. - Eg hatar homofile! sa han: - Æsj æsj æsj, sa han heile veien. - To kvinner da? spurte eg. - To kvinner er bedre, sa han: - Dei er penare. Finare kroppar. Pupper og lår. Eg hatar homofile, fortsatte han, og begynte å gi meg komplimenter: Så pen du er, så fine auger du har, så fine hender. Heile turen bytta han mellom å smigre meg og å forbanne seg over homofile. Det heile var ein smule patetisk. P

Så var det duka for sommerfestsesong. Første fest ut var ein slags liten fest i hagen til Aschehoug for skrivende mennesker og den slags med tilknytning til forlaget. Andre fest ut var Klassekampens hagefest. Tredje fest ut så langt var Morgenbladets hagefest. Aschehoug er greit nok. Dei jobber eg for, på eit vis. Klassekampens fest er overlessa med kjentfolk som ein gjerne vil møte og ta eit par pils med, og sånn sett er det ingen god grunn til ikkje å gå. Men tredje fest Morgenbladet er meir ei greie eg ikkje heilt skjønner meg på. Eg skjønner meg i det heile tatt lite på Morgenbladet, men lat oss først fastslå dette: Morgenbladet hadde lagt årets sommarfest, pretensiøst nok, på taket av operaen. For å komme inn måtte du ha printa ut invitasjonen din og levere den i døra, eller ved bordet, på veg opp. Medan du på Klassekampens fest, i god ånd, kunne møte opp som du var og heve glaset utan å spørre ei sjel om lov, bokførte Morgenbladet alle sine gjester PÅ PAPIR i pøsregnet. For det f

Eg var så gudsjammerlig heldig å avlegge ein skamlett muntlig eksamen ein gong i tida. Eg var på denne eksamenen så grusomt heldig at eg trakk eit tema eg ikkje hadde lese eit ord om, så eg sat å stava og svarte så godt eg klarte. Etterkvart begynte eg å bli ganske sinna på eksamintor. Ho sat å kvessa og spurte og maste om ting og detaljer som eg openbart ikkje kunne svare på. Kva var poenget? Det var som å snakke kinesisk til ein person som ikkje forstår kinesisk. Ja, det var ganske ille og eg vart sintare og sintare. Satte kvitauget i eksaminator og tenkte "Kjør på! Vil du sloss så kan vi gjerne sloss." Etterkvart klarte eg å trakke utpå og fornærme både sensor og eksaminator med ein fleipete kommentar om byråkrater. Denne kommentaren traff begge desse strenge kontorrottene midt i sjela, og sjølv om eg ettertrykkelig forklarte at dette var ein dårlig spøk frå mi side, var skaden alt gjort og inntrykket uopprettelig. Karakteren ramla nedover skalaen. Eg gjekk frå eksamen, ri

Her om dagen blei eg ganske dårlig og drog avstad til legevakta. Av hensyn til lesarane av denne skjøre bloggen, skal eg ikkje legge ut om kva som var årsaka til at eg vart så innihælvete dårlig, men lat oss sei at eg åt noko eg ikkje tålte. Vi sjekka inn, meldte oss og forklarte problemet. Det gjekk ca fem timar og eg slapp ikkje inn. Til slutt drog eg heim igjen og eg har fortsatt blåmerker og vondt i låret etter å ha sove på benken på legevakta i fem timar. FEM TIMAR! Eg har opplevd dette før også. At ein må vente fire fem timar på legevakta, og til og med blir beden om å gå heim og kome att neste dag. Eksempelvis med fryktelig øreverk. Kva slags helsetilbud er det vi har her i Oslo? Rett og slett elendig. Vi kjenner vel alle ein eller anna som har dødd etter å ha blitt avvist på legevakta. Bør det ikkje ringe eit par bjeller for dei som liksom passar på helsa vår? Dersom eg no hadde strøke med mens eg sov på benken på legevakta, hadde det vore ganske absurd. Det gjorde eg heldigvis

Skriveknep, setting, hendelse, eksposisjon. Kor lang eksposisjon kan ein ha i manus før lesaren dett av? Når må hendelse starte? Kva slags setting skal ein mekke? Skal ein legge seg på fiksjon på kanten til fantasy, eller tett tett opp mot virkeligheten? Skal ein vere generell, eller spesiell, gå frå det generelle til det spesielle, eller frå det spesielle til det generelle, eller vekselvirke, og kor lenge kan ein gjer det? Kor detaljert kan ein beskrive, og skal ein nytte adjektiv? Eventuelt adverb, og i kva mengde? Dramaturgi er ein krevande disiplin. Og mens eg tenkte, fann eg denne bloggen, glabladet.no , som er ein slags sjølvhjelpsblogg. Her kan du blant anna lære korleis du kan vere kul. Altså korleis du kan fikse ditt eget set up, intro til folk rundt deg og alt det der. Funny. Sjølvhjelpslitteratur er i vinden, og noko ein visst kan bli litt rik på, som The Secret. Kanskje finst der sjølvhjelpskurs i korleis skrive fiksjon? Ja, utvilsomt. Blant anna skriveboka til Merete Morke

I ANDHRA PRADESH, INDIA: Anne Viken (tekst og foto) MEDAK DISTRICT: På en åpen gårdsplass i landsbyen Peddagotti Mukkala sitter en samling eldre kvinner. I sauehuset, bak eit gjerde av stokker og pinner, står ein flokk snauklipte sauer av rasen Deccani med hakkete ull og hårløse flekker. De ser skamklipte ut etter norske forhold, men her klippes det med jernsaks og all sammenligning med Norge bør en slutte med fortest mulig. Dette er India. En kan ikke komme med «vestlige metoder» og tro at det funker på Deccan-platået der tørke tar over etter regntid, og varm dag erstattes av kald natt. Likevel er det det som skjer, og det skjer i regi av India selv. Sauen spiser for mye Vi sitter på et møte i landsbyen Narsarpur, en times hasardiøs kjøring nord for Hyderabad og og drikker indisk te med geitemelk. En eldre gjeteren snakker høyt på det lokale språket Telegu og gestikulerer sterk misnøye. Han frykter de nye rasene. -- Red Nellore-sauer drikker dobbelt så mye som Deccani-saue