Her igår sat vi atter ein gong rundt eit bord i min bakgard, utan kaffe latte riktignok ettersom vi ikkje er kaffe latte-mennesker, men helst liker svart kaffe og sigg. Det var mørkt og dunkelt og vi hadde stearinlys. Stemningen var riktig god. Tema var feminisme.
Skal ein ha lese seg opp på feministisk teori for å delta i debatt om feminisme? sa min venn. Dersom folks meininger om feminisme, ikkje spelar ei rolle har feminismen avskrive seg som relevant. Da blir feminisme kun eit begrep for dei som har definisjonsmakt frå før, og då får ein ingen progresjon. Der er per idag ingen progresjon i feministiske miljøer.
Per idag er situasjonen denne: Det er dei same personane som igjen og igjen seier det same, og dei slepp ikkje andre til. Dette går i retning dogmatisme, sa min venn og tente ein ny sigarett sidan han ikkje liker kaffe latte.
Men problemet er berre det at feminisme ikkje bør vere dogmatisk, all den tid dogmatikken verken er sjølvrefleksiv eller sjølvkritisk, men kun består av gitte sannheter.
Men dessverre, i våre dager, har vi fått ein , M Aurdal i blabladet, som er så godt som dogmatisk, og som bidreg med lite anna enn sedimentering av debatten, stagnering er eit godt ord. I denne båsen sit også Bitsch. Og nettopp dogmatiske dørvaktarar, eller sannhetsvaktarar, er det siste feminismen treng, seier eg, eller var det nokon andre som sa det?
Det er iallefall tid for folk som tenker sjølv utanfor dei dogmatiske rammene. Det blir spennande å sjå om dørvaktarane maktar møte dei retorisk, eller om dei vil fortsette å bekrefte sin stillstand.
Feminismen har eit strukturelt problem, rett og slett. Den er gjennomsyra av dogmatiske deltagere, og dette hemmer dens utvikling og muligheter for interssante bidrag til samfunnsdebatten.
Og så tok vi oss ein sigg til, og regnet pøsa ned. Det heile var riktig så koselig.
Skal ein ha lese seg opp på feministisk teori for å delta i debatt om feminisme? sa min venn. Dersom folks meininger om feminisme, ikkje spelar ei rolle har feminismen avskrive seg som relevant. Da blir feminisme kun eit begrep for dei som har definisjonsmakt frå før, og då får ein ingen progresjon. Der er per idag ingen progresjon i feministiske miljøer.
Per idag er situasjonen denne: Det er dei same personane som igjen og igjen seier det same, og dei slepp ikkje andre til. Dette går i retning dogmatisme, sa min venn og tente ein ny sigarett sidan han ikkje liker kaffe latte.
Men problemet er berre det at feminisme ikkje bør vere dogmatisk, all den tid dogmatikken verken er sjølvrefleksiv eller sjølvkritisk, men kun består av gitte sannheter.
Men dessverre, i våre dager, har vi fått ein , M Aurdal i blabladet, som er så godt som dogmatisk, og som bidreg med lite anna enn sedimentering av debatten, stagnering er eit godt ord. I denne båsen sit også Bitsch. Og nettopp dogmatiske dørvaktarar, eller sannhetsvaktarar, er det siste feminismen treng, seier eg, eller var det nokon andre som sa det?
Det er iallefall tid for folk som tenker sjølv utanfor dei dogmatiske rammene. Det blir spennande å sjå om dørvaktarane maktar møte dei retorisk, eller om dei vil fortsette å bekrefte sin stillstand.
Feminismen har eit strukturelt problem, rett og slett. Den er gjennomsyra av dogmatiske deltagere, og dette hemmer dens utvikling og muligheter for interssante bidrag til samfunnsdebatten.
Og så tok vi oss ein sigg til, og regnet pøsa ned. Det heile var riktig så koselig.