Jan Erik M skriver: "Jeg er for et likestilt samfunn, og derfor feminist. Om noen medfeminister bruker en retorikk en er uenig i, bør ikke det bety at en slutter å kalle seg feminist!" Dette er eit veldig godt poeng.
På same tid kan det bli ei belastning å bli identifisert under paraplyen til dogmatikere og intolerante lite sjølvrefleksive stemmer. Feminisme er eit belasta begrep, og det vert ikkje betre. Eg veit ikkje kva eg skal kalle meg. Eg står for feministiske målsetninger, men eg veit ikkje om eg vil identifisere meg med ein slik bakstrebersk retorikk som enkelte feminister bedriver. Samt at takhøgda er så låg.
Eg som feminist, og individ, har høgare ambisjoner enn å jatte med dei enige feministdamene i Oslo. Dei må jatte for meg, men eg jatter ikkje med med mindre eg er enig. Men miljøet er prega av utprega mangel på sjølvinnsikt samt sterk grad av sjølvdyrking, samt at ein støtter seg på kompisers synspunkt og utsegner, uten å ta hensyn til at dette kanskje ikkje er nok. At kompisene dine kanskje ikkje utfordrer deg men kun støtter deg uansett kva du meiner. At du trenger å slipe deg på hardare knivar for å skjerpe retorikken din. Alle veit at du ikkje nødvendigvis er smart sjølv om mora di seier det til deg. Dette gjeld også i debatt.
Ein må også henvende seg til samfunnet rundt seg for tilbakemeldingar, og makte å absorbered desse, ellers vil ein raskt oppnå å kun dyrke fram det middelmådige, blant anna dårlige skribenter, slik vi no ser at feminismen sliter med. Ein må ut av skapet og bli stilt krav til, samt stille krav til seg sjølv om å delta saklig. Slipe knivane med andre ord. Og dette blir ikkje gjort. Heller sløver ein knivane mot kvarandre og sine venner innad i feministiske kretser. Her ligg mykje av problemet.
På same tid kan det bli ei belastning å bli identifisert under paraplyen til dogmatikere og intolerante lite sjølvrefleksive stemmer. Feminisme er eit belasta begrep, og det vert ikkje betre. Eg veit ikkje kva eg skal kalle meg. Eg står for feministiske målsetninger, men eg veit ikkje om eg vil identifisere meg med ein slik bakstrebersk retorikk som enkelte feminister bedriver. Samt at takhøgda er så låg.
Eg som feminist, og individ, har høgare ambisjoner enn å jatte med dei enige feministdamene i Oslo. Dei må jatte for meg, men eg jatter ikkje med med mindre eg er enig. Men miljøet er prega av utprega mangel på sjølvinnsikt samt sterk grad av sjølvdyrking, samt at ein støtter seg på kompisers synspunkt og utsegner, uten å ta hensyn til at dette kanskje ikkje er nok. At kompisene dine kanskje ikkje utfordrer deg men kun støtter deg uansett kva du meiner. At du trenger å slipe deg på hardare knivar for å skjerpe retorikken din. Alle veit at du ikkje nødvendigvis er smart sjølv om mora di seier det til deg. Dette gjeld også i debatt.
Ein må også henvende seg til samfunnet rundt seg for tilbakemeldingar, og makte å absorbered desse, ellers vil ein raskt oppnå å kun dyrke fram det middelmådige, blant anna dårlige skribenter, slik vi no ser at feminismen sliter med. Ein må ut av skapet og bli stilt krav til, samt stille krav til seg sjølv om å delta saklig. Slipe knivane med andre ord. Og dette blir ikkje gjort. Heller sløver ein knivane mot kvarandre og sine venner innad i feministiske kretser. Her ligg mykje av problemet.