Er det nett det der er, for deg med eit uant og godt skjult talent som du først tek fram etter førtiårskrisa, og du innser at dei glitrande dikta dine om hunder på gata, eller din eigen oppvekst, eventuelt om kva som befinn seg bak stillaset framfor kirka på heimstaden din, berre må ut av skuffa. Tja, eg stiller meg spørsmålet.
Alle tar visst skrivekurs, altså to kveldars kurs med ein forfattar som står og leksar opp for deg at du må "ta deg tid til å skrive", og "finne di litterære stemme". Å dra på slike kurs er slikt du gjer når du har tippa førti eller femti og innser at det er tid for å realisere deg sjølv, men det hadde ikkje eg skjønt. Eg gjekk rett i fella og deltok to kvelder i strekk, o ve.
Du pakkar ut pc-en, finn deg eit par rolige timar og parkerer gubben medan du hamrer ut ein roman som nesten heilt sikkert blir refusert. Alt dette snakkar du om på skrivekurset, om dei femten ungane som spring rundt deg heile dagen, om gubben som smugrøyker medan du skriv og om at tida aldri strekker til, og at du no skal realisere deg sjølv. Alt flyter, som Hanne Ørstadvik seier. Og slik fortsetter det ofte. Dei færraste får gitt ut bok, og av dei som gir ut ei, er det vel ca femti prosent som gir ut nummer to. Dei blir flådd av i kvalitets og skriveprosessen, eller kva eg skal kalle det.
Eg har vore på eit slikt skrivekurs, meg og alle dei gamle damene på førti pluss. Då følte eg meg dum. Eg var yngst, eg var minst svevande og eg var definitivt mest politisk korrekt og mest opplest på litteratur. Det siste er alltid eit problem. Å skrive handlar nemlig ikkje om å ha peiling, men om å ville skrive, så inderlig gjerne. Oh yeah. Let me!
Sorry folks, skriving er bissniss slæsj art, og slik må det vere. Om ein svever for høgt over bakken, blir det nok ein del art, men lite bissniss. Og er det kunst om ingen ser det? Jamfør det fallande treet i skauen der ingen lytter.
Eg går ikkje lenger på slike skrivekurs. Det var ein gong, og aldri meir. Ein kveld, og det var den siste og den første. Eg følte meg særdeles utanfor, og det var heilt greit. Enkelte sosiologiske eksperiment må ein trass alt gjennomføre.
Alle tar visst skrivekurs, altså to kveldars kurs med ein forfattar som står og leksar opp for deg at du må "ta deg tid til å skrive", og "finne di litterære stemme". Å dra på slike kurs er slikt du gjer når du har tippa førti eller femti og innser at det er tid for å realisere deg sjølv, men det hadde ikkje eg skjønt. Eg gjekk rett i fella og deltok to kvelder i strekk, o ve.
Du pakkar ut pc-en, finn deg eit par rolige timar og parkerer gubben medan du hamrer ut ein roman som nesten heilt sikkert blir refusert. Alt dette snakkar du om på skrivekurset, om dei femten ungane som spring rundt deg heile dagen, om gubben som smugrøyker medan du skriv og om at tida aldri strekker til, og at du no skal realisere deg sjølv. Alt flyter, som Hanne Ørstadvik seier. Og slik fortsetter det ofte. Dei færraste får gitt ut bok, og av dei som gir ut ei, er det vel ca femti prosent som gir ut nummer to. Dei blir flådd av i kvalitets og skriveprosessen, eller kva eg skal kalle det.
Eg har vore på eit slikt skrivekurs, meg og alle dei gamle damene på førti pluss. Då følte eg meg dum. Eg var yngst, eg var minst svevande og eg var definitivt mest politisk korrekt og mest opplest på litteratur. Det siste er alltid eit problem. Å skrive handlar nemlig ikkje om å ha peiling, men om å ville skrive, så inderlig gjerne. Oh yeah. Let me!
Sorry folks, skriving er bissniss slæsj art, og slik må det vere. Om ein svever for høgt over bakken, blir det nok ein del art, men lite bissniss. Og er det kunst om ingen ser det? Jamfør det fallande treet i skauen der ingen lytter.
Eg går ikkje lenger på slike skrivekurs. Det var ein gong, og aldri meir. Ein kveld, og det var den siste og den første. Eg følte meg særdeles utanfor, og det var heilt greit. Enkelte sosiologiske eksperiment må ein trass alt gjennomføre.