Gå til hovedinnhold

Menneske eller bloggar?

Eg blir stadig konfrontert med at folk trur at eg er min blogg. AViken = A Vikens blogg. Dei trur også at AV-skribent = AV in person. Dette er ein plagsom rollemiks, men eg får den slengt på bordet titt og stadig, rett nok av folk som ikkje kjenner meg. Aldri av kjenningar. Dei ser person og retorikk i sammenheng, men på ein heilt anna måte enn dei som ikkje kjenner meg.

Dette er sikkertnok naturlig, all den tid ein hekter på folk det ein veit om dei, men eg er altså ikkje min blogg. AV in person er ikkje lik AV bloggar, eller kva ein måtte tru. AV-skribent er heller ikkje lik AV in person.

Min blogg er ei slags rolle, slik som andre tar på seg roller på ei scene eller ein går inn i jobb. Dette kan også seiast om mi skriveverksemd.

Eg er eksempelvis heller ikkje "eg" i mine manus. Det er alt fiksjon, spel for galleri, roller ein går inn i. Eg vil gjerne fri meg frå desse rollene når eg går privat.

Men eg er alltid like usikker på korleis eg skal angripe dette spørsmålet: er du din blogg? Eller: kor mykje av deg er i din blogg? Nei, seier eg. Eg er ikkje min blogg. Min blogg er ein bitteliten del av mitt virke, og overhodet ikkje mitt hovedvirke. Likevel blir denne bloggen via ein del merksemd: du ER din blogg.

TJA. Eg hopper uti store ord som andre hopper uti eit basseng, seier eg. Og så veltar eg meg i desse orda.

Er det DU som har AV-bloggen?

Ja, seier eg. Og dei er alltid like overrasaka. Du ER jo ikkje hissig! Nei, seier eg. Eg er ikkje så hissig. Bloggen er derimot hissig.

Man or machine? Woman or blogger? Female devil, blogger frå indre helvete, seier dei og kviskrar i buskene. Bit ho? Nei, eg bit sjelden.

Eg veit ikkje kva eg skal gjere med problemet "du er din blogg", men saka er no iallefall oppklart.

Eg ER IKKJE min blogg. De som måtte tru noko anna skal eg ete til frukost.
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer