Eg har altså kasta meg på barnebokkjøret, og det handlar ikkje om at eg går i barndomen, men om at det finst så masse knakande bra barneboklitteratur. Dessutan forsøker eg iherdig knekke barnebokkoden. Dermed kjøpte eg ei bok av Iselin Alvestad, Dragene våkner, på Aschehougs bakgårdssalg, og det einaste eg no greier tenke på er KVIFOR KJØPTE EG IKKJE ALLE BØKENE som Alvestad har skrive. Det er nemlig ein heil serie, og eg antar at alt er like bra.
For her er det fantasi i sving, og det skjer så lett og ledig, så naturlig og inneforstått at alt berre er som det skal vere. Det som skjer samsvarar med naturlovene i universet vi opererer i, og dette er inga selvfølge. Om du les Philip Pullmann, mannen bak Den mørke materien, blant andre bøker, eller om du les Harry Potter for den del, ser du at her er store komplekse univers der alt som skjer, skal kunne skje innanfor røynda ein her beskriv. Det er ein kunst, ein grunnpillar i ei barnebok som går over i fantasiens verd: konsekvens. Eigne naturlover må opprettast og framleggast som om dei er heilt sjølvsagte.
Sjølv om eg hoppa rett på bok nummer to i serien om Alanya, var plottet lett å følge. Og det er ei slik direktheit i bøkene, alt er enkelt og rett på sak. Eller enkelt, det er jo ikkje heilt rett ord, men enkelt formulert om kompliserte tema, for det er ikkje berre dragar og hekser i Alvestads bøker, her kan ein spore internasjonale storkonflikter ein anar speglar seg i vår internasjonale verd.
Eg blir alltid så imponert når eg les bøker som dette, om slike karakterar som Alanya som møter dragar som lever i grava rundt slottet, karakterar med lillesøstre som sluker eld. Det er jo heilt vanvittig, det kan ikkje skje og for å lage slike plott og stories så kreves det ein svært god fantasi. På den andre sida kreves det ein god penn for å legge det fram som om det er den aller mest naturlige sak i verda at ein drage kan helbrede eit lite barn. Det er ikkje så lett som det kanskje av og til ser ut til: finn på noko, skriv det ned. Alvestad briljerer i sin selvfølgelighet. Alt som skjer virkar heilt naturlig, vi aksepterer det innanfor rammene av universet og det er dette som er aller, aller mest imponerande, synest eg: å mekke eit univers, utan eigentleg å fortelle om det, men berre presentere det gjennom ting som faktisk skjer. Dessuten er storyen sympatisk, empatisk er kanskje også eit godt ord. Det er feel good, og det er godt språk.