Gå til hovedinnhold

Tips til andre nybegynnarar som ønsker å skrive skjønnlitterært

Da har eg omsider skrive ei bok. Det var ein interessant prosess og om eg skal gi eit par råd til andre som skal skrive ei bok, vil eg, som nybegynnar i faget, gi desse:

- Ha planen for plottet og historia nokolunde klart før du startar. Altså ei prosjektskisse. Dette hadde ikkje eg heilt på plass, berre delvis, og det førte til at eg måtte rekke opp igjen historia, klippe og lime. Det tok ekstra tid og for min del var det dette som tok tid. Skrivinga gjekk kjapt. Plottfiksinga tok tid. Så bruk god tid på å lage eit plott, ei story, eventuelt ei kapitteloversikt eller noko slikt. No snakkar eg om roman.

- Du kan teikne historia på eit ark. Eksempelvis lag eit kart og teikn inn kvar handlinga foregår. Dermed kan du visualisere for deg sjølv. Skriv for eksempel inn på kartet kvar ulike episodar foregår, kvar karakterane held til og korleis handlinga forflyttar seg i terrenget reint geografisk. Dette kan også hjelpe deg med å sjå nye muligheter i handlinga eller terrenget.

- Ha karakterane dine klart føre deg slik at dei handlar i tråd med seg sjølv. Då blir dei truverdige.

- Research. Dette er svært viktig: Les deg opp på sjangeren. Skriv du barnebok, les masse barnebøker. Les og les, sjekk inngang på kapittel, avslutningar på kapittel, karakterskildringar, korleis dialogar er skrivne, sjå etter kva du liker og ikkje liker med dei ulike bøkene. Lær av dette. Skriving er eit handverk. Dropp bøker du ikkje liker, finn ei ny.

- Dette er også viktig: Få ein lese- og eller skrivekyndig kompis til å lese manus for deg, be om kritiske, ærlege innspel. Gi gjerne instruksar på kva du vil ha slags innspel. Du lærer mykje raskare av innspel enn av å sitte i eit vakuum og skrive aleine. Å skrive må nemlig lærast. Det er ikkje medfødt. Det finst ei rekke teknikkar, både fortellermessig og reint språkleg som er kjekt å kunne. Og om du viser manus til folk kan dei kome med innspel du ikkje sjølv hadde tenkt på. Men pass deg for kompisar som er ekstremt negative og nådelause. Det kan verke mot si hensikt. Velg dine testlesarar med omhu. Om du mistenker at dei vil vere nådelause, be dei tenke på korleis dei formulerer seg. Det er ikkje meininga dei skal drepe manuset, men hjelpe deg.

- Unngå klisjeaktig språk. Tenk sjølv.

- Gjer research. Altfor mange bøker ber preg av dårleg research. Det skjemmer manus.  Lesaren er ikkje dum.

- Skriv, skriv, skriv. Stol på deg sjølv.


- Ikkje vent på den rette dagen for å skrive. Skriv. Ellers blir du potensielt aldri ferdig. Start med å skrive, brått sit du og skriv effektivt og kjapt på ein dag der du tenkte at i dag går det iallefall ikkje. Og ikkje alle dagar er like bra skrivedagar. Skriv likevel. MEN: står du bom fast, ta ein pause frå manus og legg det vekk. Bruk tida til å for eksempel sette deg betre inn i sjangeren, les masse, gjer research, oppsøk stader eller miljø. Dette er også ein del av ein skriveprosess. Målet er at boka skal bli bra. Men målet er også at det skal bli ei bok, så ikkje lat vere å skrive kvar gong du føler at dette er ein dårleg dag for skriving.

Ja, då gjenstår det å sleppe boka ut på marknaden. Det blir spennande. Inntil vidare kan eg ikkje sei noko meir om kva manus inneheld, men det kjem, antagelegvis i løpet av ikkje altfor mange vekene, ut meir informasjon om kva dette er slags bok. Så da håper eg folk vil lese den.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys