Norske forfattere interesserer seg ikke for naturvitenskap. I en verden som holder på å krepere, er det deprimerende, meinte Gert Nygårdshaug i Klassekampen 17.november.
Poeten Espen Stueland lurte på om norske forfattarar bør nøye seg med "å skrive nok ein roman om utsikten fra vinduet".
Nygårdshaug sa vidare at "Jeg er skuffet over min generasjon av forfattere (...) som har henfalt til å skrive bøker om sin egen barndom, om mor og far og jeg vet ikke hva, sier Nygårdshaug, og peker på at tidligere generasjoner av forfattere i større grad har hatt tradisjon for å gå til vitenskapen for å finne stoff til bøkene sine.
Norske forfattere skriver om egne skilsmisser. - Vi befinner oss i en selvsentrert overgangstid, mener forsker Nina Witoszek.
Eg syns ikkje det er eit problem at Hoem og Wassmo skriv om oppvekst og barndom, far og mor og livet sitt. Årsak: det er interessante og relevante skildringar av levd liv og historie, ikkje minst. Det er ikkje akkurat slik at forfattarane sit med nasa inn i navlen på mora si medan dei skriv. Dei skildrar samfunn, politikk, samliv med andre menneske.. kort sagt ting som angår oss i like stor grad som vitenskapen.
Det er lett å sei at ein må skrive om dei store og viktige tinga, og så gløymer ein at dei fundamentale tinga i eit menneskes liv ofte ikkje handlar om bioteknologi og klimaforskning, men om menneskelige relasjonar, eit tema som aldri går ut på dato, heller ikkje i litteraturen.
Men, der er eit stort men. Medan forfattarar av Nygårdshaugs generasjon maktar å gjere desse personlige historiene interessante, og maktar å sette dei i fokus, er det mange av min eigen genersjons forfattarar som ikkje maktar dette. Eg har gått litt på forfatterskole, og har ergo også vore på ein del slike skriveseminar med folk som vil bli forfattarar, anten fordi dei har eit eller anna kall som sit svært langt inne, eller at dei er i overgangsalderen, og her vassar ein tidvis svært djupt i navleloet. I tillegg var manusa omtrent identiske. Kliss like, kliss uinteressante, med eit par heiderlege unntak.
Tematikken er ofte forutsigbar: ein deprimert mann, som ikkje liker kjerringa si, føler seg svært einsam på ei eller anna grå øy ved havet og vurderer å hoppe utfor eit eller anna som er høgt nok til at han vil dø når han landar. Ei eller anna dame slit med ein stor og tung hemmelighet medan ho vaskar svigerfaren bak og snakkar til veggen heller enn mannen sin, og ein eller anna unge leiter etter far sin, eller trur at han er homofil. Eventuelt er ein i ei eller anna identitetskrise der ein ikkje diggar å tafse kjerringa på ræva fordi det som skjer om ein tafsar kjerring på ræva, er at ho heller vil koke poteter. Utanfor regnar det, og mannen ser, som alle einsame menn i norske samtidsromanar, om han kan sjå eit eller anna han kan hoppe frå. Det vere seg hotell, skyskrapar, fjellvegg, skrent, klippe, høgt hus, høg låve.
Der finst sjølvsagt heiderlege unntak, men i det store og heile ser det ut som mang ei bok er skriven framfor eit vindu med utsikt mot eit stup. Eg gledar meg til folk på min eigen alder begynner å gå ut døra for og skaffe storyer til boka si. Det hadde vore fint med litt perspektiv på navleloet.
Les også om skrivekurs for gamle damer.
Poeten Espen Stueland lurte på om norske forfattarar bør nøye seg med "å skrive nok ein roman om utsikten fra vinduet".
Nygårdshaug sa vidare at "Jeg er skuffet over min generasjon av forfattere (...) som har henfalt til å skrive bøker om sin egen barndom, om mor og far og jeg vet ikke hva, sier Nygårdshaug, og peker på at tidligere generasjoner av forfattere i større grad har hatt tradisjon for å gå til vitenskapen for å finne stoff til bøkene sine.
Norske forfattere skriver om egne skilsmisser. - Vi befinner oss i en selvsentrert overgangstid, mener forsker Nina Witoszek.
Eg syns ikkje det er eit problem at Hoem og Wassmo skriv om oppvekst og barndom, far og mor og livet sitt. Årsak: det er interessante og relevante skildringar av levd liv og historie, ikkje minst. Det er ikkje akkurat slik at forfattarane sit med nasa inn i navlen på mora si medan dei skriv. Dei skildrar samfunn, politikk, samliv med andre menneske.. kort sagt ting som angår oss i like stor grad som vitenskapen.
Det er lett å sei at ein må skrive om dei store og viktige tinga, og så gløymer ein at dei fundamentale tinga i eit menneskes liv ofte ikkje handlar om bioteknologi og klimaforskning, men om menneskelige relasjonar, eit tema som aldri går ut på dato, heller ikkje i litteraturen.
Men, der er eit stort men. Medan forfattarar av Nygårdshaugs generasjon maktar å gjere desse personlige historiene interessante, og maktar å sette dei i fokus, er det mange av min eigen genersjons forfattarar som ikkje maktar dette. Eg har gått litt på forfatterskole, og har ergo også vore på ein del slike skriveseminar med folk som vil bli forfattarar, anten fordi dei har eit eller anna kall som sit svært langt inne, eller at dei er i overgangsalderen, og her vassar ein tidvis svært djupt i navleloet. I tillegg var manusa omtrent identiske. Kliss like, kliss uinteressante, med eit par heiderlege unntak.
Tematikken er ofte forutsigbar: ein deprimert mann, som ikkje liker kjerringa si, føler seg svært einsam på ei eller anna grå øy ved havet og vurderer å hoppe utfor eit eller anna som er høgt nok til at han vil dø når han landar. Ei eller anna dame slit med ein stor og tung hemmelighet medan ho vaskar svigerfaren bak og snakkar til veggen heller enn mannen sin, og ein eller anna unge leiter etter far sin, eller trur at han er homofil. Eventuelt er ein i ei eller anna identitetskrise der ein ikkje diggar å tafse kjerringa på ræva fordi det som skjer om ein tafsar kjerring på ræva, er at ho heller vil koke poteter. Utanfor regnar det, og mannen ser, som alle einsame menn i norske samtidsromanar, om han kan sjå eit eller anna han kan hoppe frå. Det vere seg hotell, skyskrapar, fjellvegg, skrent, klippe, høgt hus, høg låve.
Der finst sjølvsagt heiderlege unntak, men i det store og heile ser det ut som mang ei bok er skriven framfor eit vindu med utsikt mot eit stup. Eg gledar meg til folk på min eigen alder begynner å gå ut døra for og skaffe storyer til boka si. Det hadde vore fint med litt perspektiv på navleloet.
Les også om skrivekurs for gamle damer.