Gå til hovedinnhold

Kva mat skal ein kjøpe om økologisk ikkje er økologisk?

var det ein kar som spurte om i ein kommentar her på bloggen. Det er eit godt spørsmål. Eg forsøksvis svarer:

Tja, om du ønsker å ete mat som er økologisk per Debio-definisjon, har du ø-merka mat, men dette er og blir tvilsomt, som før påpeika. Då ville eg faktisk berre spart dei ekstra kronene og heller kjøpt konvensjonelt. same shit, different wrapping. Du må nok ut i småskala heimeproduksjon, og knapt nok der, før du finn reelle økoprodukt.

Lat osss ta eit eksempel. Feks er ikkje norske lam definert som økologiske sjølv om dei går på ugjødsla fjellbeite frå mai til langt på høsten, og kun eit par veker på heimebeite kvar vår. Fjellbeiter er ikkje gjødsla med verken kunstgjødsel eller sprøyta med sprøytemidlar. Dette med at norske lam, både øko og konvensjonelle beitar på same fjellbeite heile sommaren, side om side, for så å pakkast i ulik emballasje på hausten i butikken og prisa heilt ulikt, er eit eks på kor firkanta og lite i tråd med "økologiske prinsipp" Debio faktisk er. Dei godkjenner ikkje utmark som økologisk.

Ein brukar generelt lite kraftfor på sau om du samanliknar med feks ku, og når det kjem til hald av sau innandørs går både øko og konvensjonell sau på rister, all den tid det ikkje fungerte å ha økosau på talle pga talle blir svært blaut når sauen blir fora på silofor. Dermed var rister meir hensiktsmessig frå eit dyrevelferdsperspektiv.

Eksempelvis ein villsaubonde eg kjenner. Ho har sauene ute heile året, dei går på ugjødsla øyer ved kysten, men dei vert ikkje solgt som økologiske men som konvensjonelle. Rasen er villsau. Ho er "slow food"-produsent men alle sauene vert slakta som konvensjonelle. Logikken er kvar?

Link Slow food.

Så dette med Debio-økologisk er rett og slett så firkanta og lite hensiktsmessig at ja, kjøp konvensjonell. Spar pengane.
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer