AnneViken-blog
Rune Timberlid
Roman: Deadline
Det Norsk Samlaget
286 sider
Anne Viken
I Rune Timberlid si fjerde bok om polititbetjent Rolf Randen dreiar handlinga seg rundt forsvinninga av ein kvinneleg NRK-journalist i Førde. Den sjølvstendige reporteren, kjend for hyppig bruk av anomyme kjelder og uortodokse metodar, har stige raskt i gradene frå sommarvikar til lokal stjernereporter med fast jobb. Etterkvart som etterforskningsprosessen skrir fram, dukkar det opp fleire kjelder frå Tonje Luster sitt liv som ”student” i Oslo. Er den 28 år gamle reporteren innhenta av fortida?
Randen tar saka, og etterkvart er både KRIPOS, presten i Førde og distriktssjefen i NRK innblanda i ei kompleks og dyster sak ingen av dei kjenner konsekvensane av. Ei blodspakt er inngått på eit loft i Sogndal og fleire skal dø: Den som er ute etter hemn, må grave to graver. Ein barneheim i Litauen skaffar unge jenter til fylket: Den kar som ikkje har kjerring, kan betale i grå konvolutt.
Ein tilsynelatande uengasjert politimeister slepper Randen laus, og Randen møter både attraktive kvinner og sveitte, redde menn på sine reiser til blant anna Høydalsfjorden, Tollbugata i Oslo og Vilnius i Litauen.
Dei rundt hundre første sidene held Timberlid koken, men heretter går boka over i å repetere seg sjølv. Rolf Randen slepp til med lange tankerekker rundt saka, og overlet i altfor liten grad handlinga til lesaren sin fantasi. I tillegg vert mykje gjenteke i dialogar, noko som gjer store delar av Deadline til ei heller tungrodd lesaroppleving.
Mange element vert trekt inn i historia tilsynelatande utan å ha nokon funksjon. Til tider gjer teksten brå overgangar mellom tid og stad. Dette gjer historia usamanhengande og rotete, men for det meste heng plottet saman, sjølv om den på fleire punkt er lite truverdig. På slutten tek boka seg opp att i det handlinga tek nye vendingar og serverer ei heller makaber løysing med eit spektakulært plott.
Deadline skal også ha skryt for å sette fokus på korleis media stadig flyttar grensene for kva som kan publiserast og ikkje, samt kva konsekvensar dette kan få for enkeltpersonar sine liv. Dette er i høgaste grad eit brennaktuelt tema.
Hovedpersonen Rolf Randen er eit typisk eksempel på ein kjedeleg fyr, utan hobbyar og vener, og på mange måtar er han stereotypen på etterforskaren i ein kriminalroman med lite pengar og gamal bil. Men til tider legg han for dagen ein snever samfunnskunnskap, og kjem med banale, om ikkje vulgære, tankerekker. Han snakkar om gateprostituerte i Oslo som ”byr seg fram”. Dette er eit av eksempla på korleis utanlandske prostituerte i Oslo, og offer for trafficking generelt, får ein primitiv og kunnskapslaus omtale i Deadline.
Randen omtalar også i fleire vendingar prostitusjon som verdas eldste yrke, ein påstand som for lenge sidan er tilbakevist og utgått på dato. Skildringane av miljøet her er i det heile lite truverdige og lite nyanserte. Kvinnesynet er gamalmodig, og det er vanskeleg å sei kva målgruppe det er forfattaren siktar seg inn mot. Rolf Randen, som sjølv ikkje har tippa førti, ser med undring og avstand på kvinner på 28, og har på mange måtar tankar som ein heller skulle tru tilhøyrer generasjonen tjue år eldre enn Randen sjølv.
Timberlid har lagt på bordet eit godt plott, mange gode karakterar og ei til tider spanande handling, men boka kunne med fordel vore slanka med fleire titals sider. Etterkvart bør også Randen satse på å utvikle sitt personlege spekter dersom han skal satse på å overleve fleire bøker. Terningkast tre.
Rune Timberlid
Roman: Deadline
Det Norsk Samlaget
286 sider
Anne Viken
I Rune Timberlid si fjerde bok om polititbetjent Rolf Randen dreiar handlinga seg rundt forsvinninga av ein kvinneleg NRK-journalist i Førde. Den sjølvstendige reporteren, kjend for hyppig bruk av anomyme kjelder og uortodokse metodar, har stige raskt i gradene frå sommarvikar til lokal stjernereporter med fast jobb. Etterkvart som etterforskningsprosessen skrir fram, dukkar det opp fleire kjelder frå Tonje Luster sitt liv som ”student” i Oslo. Er den 28 år gamle reporteren innhenta av fortida?
Randen tar saka, og etterkvart er både KRIPOS, presten i Førde og distriktssjefen i NRK innblanda i ei kompleks og dyster sak ingen av dei kjenner konsekvensane av. Ei blodspakt er inngått på eit loft i Sogndal og fleire skal dø: Den som er ute etter hemn, må grave to graver. Ein barneheim i Litauen skaffar unge jenter til fylket: Den kar som ikkje har kjerring, kan betale i grå konvolutt.
Ein tilsynelatande uengasjert politimeister slepper Randen laus, og Randen møter både attraktive kvinner og sveitte, redde menn på sine reiser til blant anna Høydalsfjorden, Tollbugata i Oslo og Vilnius i Litauen.
Dei rundt hundre første sidene held Timberlid koken, men heretter går boka over i å repetere seg sjølv. Rolf Randen slepp til med lange tankerekker rundt saka, og overlet i altfor liten grad handlinga til lesaren sin fantasi. I tillegg vert mykje gjenteke i dialogar, noko som gjer store delar av Deadline til ei heller tungrodd lesaroppleving.
Mange element vert trekt inn i historia tilsynelatande utan å ha nokon funksjon. Til tider gjer teksten brå overgangar mellom tid og stad. Dette gjer historia usamanhengande og rotete, men for det meste heng plottet saman, sjølv om den på fleire punkt er lite truverdig. På slutten tek boka seg opp att i det handlinga tek nye vendingar og serverer ei heller makaber løysing med eit spektakulært plott.
Deadline skal også ha skryt for å sette fokus på korleis media stadig flyttar grensene for kva som kan publiserast og ikkje, samt kva konsekvensar dette kan få for enkeltpersonar sine liv. Dette er i høgaste grad eit brennaktuelt tema.
Hovedpersonen Rolf Randen er eit typisk eksempel på ein kjedeleg fyr, utan hobbyar og vener, og på mange måtar er han stereotypen på etterforskaren i ein kriminalroman med lite pengar og gamal bil. Men til tider legg han for dagen ein snever samfunnskunnskap, og kjem med banale, om ikkje vulgære, tankerekker. Han snakkar om gateprostituerte i Oslo som ”byr seg fram”. Dette er eit av eksempla på korleis utanlandske prostituerte i Oslo, og offer for trafficking generelt, får ein primitiv og kunnskapslaus omtale i Deadline.
Randen omtalar også i fleire vendingar prostitusjon som verdas eldste yrke, ein påstand som for lenge sidan er tilbakevist og utgått på dato. Skildringane av miljøet her er i det heile lite truverdige og lite nyanserte. Kvinnesynet er gamalmodig, og det er vanskeleg å sei kva målgruppe det er forfattaren siktar seg inn mot. Rolf Randen, som sjølv ikkje har tippa førti, ser med undring og avstand på kvinner på 28, og har på mange måtar tankar som ein heller skulle tru tilhøyrer generasjonen tjue år eldre enn Randen sjølv.
Timberlid har lagt på bordet eit godt plott, mange gode karakterar og ei til tider spanande handling, men boka kunne med fordel vore slanka med fleire titals sider. Etterkvart bør også Randen satse på å utvikle sitt personlege spekter dersom han skal satse på å overleve fleire bøker. Terningkast tre.