Ikkje nok med at nynorsk er i fare, norsk er også i fare. Og no har eg begynt som bokmeldar. Verda står ikkje til påske. Eg er av og til så lei av den der debatten rundt norsk blir borte, nei norsk blir ikkje borte, jo norsk blir borte, nei det blir ikkje borte, osv og så ruller og går det mens norsk forblir om enn påverka. Og eg seier det same om norsk som eg seier om nynorsk, for eg er ein globaliseringsentusiast plassert til venstre i politikken, og tilhøyrer ikkje bunadsvenstre, kva er problemet? Vi lever i ei global verd, lat inntrykka komme inn. Vi lever i den mest spanande tidsalder eg kan tenke meg, og så sit vi her og ruggar og vaktar på språket og gud veit kva vi ikkje ruggar og vaktar på. Av og til lurer eg på om folk har vore lenger vekke frå eiga stovedør enn garasjen.
Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre